2015-10-05
a-ha is terug. Het is dertig jaar geleden dat de Noorse formatie hun debuut Hunting High And Low uitbracht. Dat album bevatte monsterhit ‘Take on Me’, wie kent hem niet? Een geweldig nummer, lichtelijk kitscherig, pure eighties-pracht. Tot op de dag van vandaag weet dit nummer menig persoon in vervoering te brengen. Ook met hun tweede plaatScroundel Days, met het prachtige nummer ‘I’ve Been Losing You’ boekte het Noorse trio succes. Na de uitgave van hun negende album Foot Of The Mountain stopte de band er mee in 2010. Dit jaar werd aangekondigd dat a-ha weer nieuw leven ingeblazen zou worden. Na vijf jaar stilte is Cast in Steelhet tiende album dat de Noren uitbrengen. Naast een nieuw album werd tevens bekend gemaakt dat a-ha weer op wereldtournee gaat. Goed nieuws voor de fans, maar is het nieuwe album een glorieuze terugkeer van de band? Niet echt helaas. Na het beluisteren van dit nieuwe album moet misschien geconcludeerd worden dat de koek op is. Cast in Steel doet namelijk weinig meer denken aan de oude a-ha.
Opener en titelnummer ‘Cast In Steel’ is vederlicht en doet in de verte denken aan boybands à la Take That. Met strijkers en flauwe vocalen wordt het album niet persé noemenswaardig geopend, maar een poging om de eighties-vibe naar boven te halen is er nog steeds. Dit gebeurt ook bij ‘The Wake’ bijvoorbeeld, al klinkt a-ha niet meer zo fris als in hun beste dagen. De zeurderige zang en lyrics zorgen eerder voor een slaapverwekkende ervaring, in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden. ‘Forest Fire’ is het eerste nummer waarin de jaren tachtig weer volledig komen bovendrijven. Met een snel en pulserend intro en zijn energieke karakter is dit nummer een schraal hoogtepuntje op het album, al gooit de zang weer roet in het eten. Ook op ‘Door Ajar’ probeert het drietal nog van alles met verschillende laagjes, vervormde stemmen en een mix van gitaren en synthesizers, maar de vlam wil niet echt in de pan slaan.
Cast in Steel klinkt erg soft en ongeïnspireerd. a-ha past nagenoeg op elke nummer hetzelfde trucje toe, waardoor het geheel weinig boeiend is. Dezelfde opbouw en soortgelijke refreinen in de nummers doen bovendien verlangen naar een kortere speelduur. Toegankelijkheid hoeft niet slecht te zijn, maar de aanpak op dit album is wel erg rechttoe rechtaan en zorgt er in dit geval voor dat Cast In Steel niet voor een aha-erlebnis zorgt.
-1.jpg)
Myrkur - 'M'Om Myrkur als blackmetalband weg te zetten doet de band te weinig recht....
.jpg)
The Libertines - Anthems For Doomed Youth De hype rond The Libertines is groot. Althans, dat was hij sinds het...