2015-11-19
‘The House Of The Rising Sun’, ‘Midnight Special’, ‘Where Did You Sleep Last NIght’, het is zomaar een handje vol titels die je waarschijnlijk van andere artiesten kent dan van wie de liedjes eigenlijk afkomstig zijn. Menig Nirvana fan weet dat Kurt Cobain inspiratie haalde uit het werk van Huddy William Ledbetter, ofwel Leadbelly. Deze Leadbelly blijkt volgens de overlevering niet bepaald een hele leuke man geweest te zijn, maar het maken van sterke blues- en folksongs, dat kon hij wel. Dat weten de liefhebbers natuurlijk ook. Met Lead Belly`s Gold: Live At The Sunset And More brengt de Amerikaanse akoestische blueszanger en songwriter Eric Bibb samen met de Franse bluesharmonica speler JJ Mileau een ode aan Leadbelly. Denk overigens niet aan heftige bewerkingen van de songs, maar blues en folk in zijn puurste vorm, met hier en daar een subtiel nieuw jasje. Het klinkt alsof je op een baal hooi zit te luisteren naar een concert in de plaatselijke hooischuur. Dit geldt voornamelijk voor de eerste elf tracks waar het livemateriaal betreft. De laatste vijf tracks zijn in de studio opgenomen, het And More deel zeg maar.
Zoals gezegd zorgt het livemateriaal voor een sfeervol album. Aan de reactie van het publiek is te horen gaat het om een kleine setting. Het maakt het geheel intiem en dat komt de muziek ten goede. De rauwe, maar warme stem van Bibb, is wat lager dan die van Leadbelly en dat geeft zijn songs en de traditionals wat meer body. Ook het spel van JJ Milteau speelt hierin een belangrijke rol. Bijvoorbeeld bij de ingetogen versie van ‘The House Of The Rising Sun’.
Het eerdergenoemde nieuwe jasje valt vooral op bij bijvoorbeeld het eerste deel van ‘When The Train Comes Along/ Swing Low, Sweet Chariot’ dat wat meeslepender is dan het origineel en het tweede deel krijgt met zijn gospelvocals een wat swingender karakter. Zo valt ‘On A Monday’ op door zijn reggaeritme en ‘Where Did You Sleep Last Night’ lijkt meer op de versie van Nirvana, al is er gekozen voor een uptempo middenstuk, waarbij vooral de bluesharmonica een hoofdrol opeist. ‘When I Got To Dallas’ is een van de twee door Bibb geschreven odes aan Leadbelly en hij blijkt in staat om dat rammelende van een Leadbellysong te vangen. Het livedeel eindigt met ‘Rock Island Line’ wat een goede uitsmijter blijkt. Het zou een goed einde van de schijf kunnen zijn. Maar we hebben nog het studiomateriaal. Eigenlijk had het album wat dat betreft beter uit twee losse schijfjes kunnen bestaan. Het hoogtepunt van het studiomateriaal is ‘Stewball’ dat zijn originele karakter heeft behouden, maar is aangevuld met opvallende drums.
Eric Bibb en JJ Milteau zijn er in geslaagd om het werk van Leadbelly op een frisse manier onder de aandacht te brengen. Het originele materiaal is met respect behandeld en het zijn de subtiele aanvullingen en de toevoeging van de bluesharmonica die het album bestaansrecht geven.
.jpg)
The Junction - Right Down The RoadMet het verschijnen van Pitch Perfect 2 in de Nederlandse bioscopen laaide...
.jpg)
Peter Groot Kormelink - Weerkommen Er zijn zat Nederpopbands die men puur en alleen onthoudt aan de...