2015-10-26
Met het verschijnen van Pitch Perfect 2 in de Nederlandse bioscopen laaide er net als in deel één weer een strijd op tussen verschillende a capella zanggroepen. Het eerste deel leverde Anna Kendrick een wereldhit op met ‘Cups’ en ook uit de tweede film kwam Jessie J`s hit ‘Flashlight’ voort. Daarnaast was er een kleine rol voor de Amerikaanse zanggroep Pentatonix die al meerdere malen in Nederland te zien was. Met deze aandacht voor a capella muziek kan een Nederlandse zanggroep die in het voetlicht treedt niet uitblijven. Zo ontstond in 2013 de jonge a capella groep The Junction. De vijf vocalisten winnen op het VokalTotal Festival in Oostenrijk meteen de award voor beste jazzarrangement. In eigen land gaat The Junction onder andere op tournee als voorprogramma van Handsome Poets en in het Deense Aarhus winnen ze de prestigieuze Internationale vocal group competitie. De uitnodigingen uit binnen- en buitenland stromen binnen en dan moet er natuurlijk ook een album komen.Met Right Down The Road brengt The Junction een gevarieerd debuutalbum uit. Buiten kijf staat dat de drie dames en twee heren over prima stemmen beschikken. Daarnaast is het acht songs tellende album door de leden zelf gearrangeerd. Net als bij een groep als Pentatonix bestaat het grootste deel van de tracklist uit bestaand werk. Daarnaast bevat het album een tweetal originele composities van tenor, bas en beatboxer Paul Maaswinkel.
Op Right Down The Road blijkt hoe moeilijk het moet zijn om a capella te blijven boeien. De grote valkuil in de in dit geval voornamelijk jazzarrangementen zit hem in het teveel etaleren van de vocale kwaliteiten. En dat is helemaal niet nodig, want met een sopraan, mezzosopraan, alt en twee tenoren/bassen/beatboxers in de gelederen, hoor je ook zonder er veel de nadruk op te leggen dat het met de zang meer dan goed zit.
Het album opent met Gnarls Barkley`s ‘Crazy’. De tekst loop in eerste instantie niet briljant, maar de sterke meerstemmige arrangementen en tempowisselingen houden de boel spannend. Waar de verrassing in ‘Crazy’ voor een leuke draai zorgt, is Feist`s ‘Limit To Your Love’ niet bepaald spannend. Dit geldt ook voor het eigen arrangement ‘Wasbeer’. Gelukkig staat hier tegenover dat ‘Catch My Breath’, het tweede eigen arrangement, een pakkende funky soultrack is. Hoogtepunt van het album is ´Hartslag´ van Eefje de Visser. Eigenlijk is er maar weinig aan het origineel gearrangeerd, behalve dan dat er meer nadruk op de meerstemmige harmonieën ligt en dat is precies wat de versie van The Junction zo sterk maakt.
Het is dan ook opvallend dat het vooral de popsongs zijn waar The Junction het beste uit de verf komt. Hoewel de jazzarrangementen stuk voor stuk goed in elkaar zitten, beklijven ze een stuk minder dan bijvoorbeeld de schitterende interpretatie van London Grammar`s ‘Strong’. Right Down The Road hinkt wat dat betreft teveel op twee gedachten waardoor de potentie duidelijk is, maar het geheel je nog te weinig op het puntje van je stoel weet te krijgen.
.jpg)
Filthy Nelly - Tranquilize This! ”Eurospeedfolk” , zo noemt Filthy Nelly uit het Oosten van Nederland hun...
.jpg)
Eric Bibb and JJ Milteau - Lead Belly`s Gold ‘The House Of The Rising Sun’, ‘Midnight Special’, ‘Where Did You Sleep Last...