Parkway Drive - Ire Recensie op Podiuminfo

2015-10-30 Parkway Drive liep tegen een plafond aan en bemerkte dat ze op hetzelfde pad als AC/DC zaten. Een sound die voorspelbaar werd, waardoor alle vijf reeds uitgebrachte albums van een constante kwaliteit zijn. Echter, willen ze nóg groter willen worden in de metalcore, dan is voorspelbaarheid geen optie. Wie wil groeien, moet bloeien. Ire is zodoende de eerste stap waarop ze hun geluid op de schop nemen en de ondertussen welbekende formule volledig overboord gooien. Alsof deze groep van Australische mannen onderling hebben afgesproken: “Bouw het maar opnieuw op, laat je inspireren door je grote helden en maak van deze plaat de meeste gevarieerde Parkway Drive-release heden ten daags.”

Het is zonder twijfel een goede zet te noemen dat ze aan hun sound gesleuteld hebben. Op het voorgaande album Atlas merkte je al dat ze hier mee worstelden. Hoe verander je iets wat blijkbaar al zo goed aanslaat zonder dat je de trouwe fans tegen de borst stuit? Met Ire zijn ze met een schone lei begonnen en gaan ze aan de haal met het experiment. Verwacht niet meer die rauwe kaakslag van albums als Killing With A Smile of Horizons, maar meer doordachte en melodische nummers waarbij het stemgebruik van Winston McCall diverser is dan ooit. Althans, als zijn screams op voorgaande albums al op een andere manier ingezet werd. Deze keer gromt, bromt, schreeuwt, brult en rapt hij zelfs. Alles binnen de marges van een ingetogen grom tot aan een allesvernietigende brul. Zingen doet hij nog steeds niet, maar hij is nu veel beter te volgen.

Opener ‘Destroyer’ geeft meteen weer dat genadeloos niet meteen snel hoeft te betekenen, maar dat mid-tempo het ook goed doet. Een tempo dat sowieso veel vertegenwoordigd is op deze plaat. De gitaarlead ruikt naar jaren ’80 metal en voert de boventoon. ‘Dying To Believe’ zal de die-hard fans wat meer bekoren, omdat hier de toon weer furieuzer is. Eerste echt bijzondere track is ‘Vice Grip’, wat het juist heel sterk moet hebben van de gitaarlead, die als een lange solo van begin tot einde gaat. McCall’s schreeuw wordt op een andere manier ingezet. Een beheerste manier, maar nog altijd even krachtig. Meest bijzondere track is ‘Crushed’, waarbij ze zich wagen aan een eigen invulling van Rage Against The Machine. De track werkt bijzonder goed en bevestigd dat het experiment voor Parkway Drive geslaagd is.

Van hetzelfde kaliber is ‘Writings On The Wall’, dat begint met een piano en een ‘We Will Rock You’-achtig ritme, waarbij McCall over de muziek op ingetogen wijze gromt. Het bouwt naar een climax, waaraan ook voldaan wordt. Enige minpunt van deze experimenten is dat vervolgens nummers als ‘Fractures’, ‘Vicious’ en ‘Dedicated’ verbleken, omdat er een verlangen opkomt dat snakt naar meer van die tracks die anders zijn. Kortom, Parkway Drive verdiend veel punten met deze frisse wind, maar hierin zijn ze lichtelijk de balans kwijt geraakt in wat ze willen uitstralen.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Parkway Drive Label:Epitaph