Het label ‘indiepop’ doet niet helemaal recht aan SLOWTV, maar is wel de basis van waaruit de band te werk gaat. De fonkelende gitaarlijntjes, die aan het Radiohead van The Bends doen denken, zijn een prettige constante. In ‘Gaps’ vlechten ze zich tussen de rake klappen van de drummer Peter Blokzijl en de harde stoten van de basgitaar. ‘Passing Car’ is op een andere manier donker van aard. De Massive Attack-vibe werkt uitstekend na de meer toegankelijke opener ‘Concrete Face’. Fosters zang, waarin een duidelijke uitspraak ondergeschikt is aan de klank, werkt in nummers als deze goed. Wanneer de muziek minder pakkend is, zoals in ‘Cripple’, zit de zang aan de verkeerde kant van de scheidslijn zang-geneuzel.
Naast de veelal sterke muziek is het mooie aan SLOWTV ook dat er, met succes, nagedacht is over zaken als de volgorde van de nummers. Twee korte nummers in het hart van de plaat komen precies op tijd om de vaart terug te brengen. Vervolgens komen er weer meer uitvoerige composities aan bod. Met het ijzersterke ‘How Soon’ bewijst KIN de wetten van de postrock te kennen. Gestaag bouwt de band het nummer op, om uit te komen bij een sterke climax. Deze springt er extra uit door een messcherpe gitaarpartij, die overal doorheen snijdt. Boeiend album.
Mount Rushmore Safari - Song For Ones Who BreakScandinavië heeft al langere tijd genoeg te bieden op muzikaal gebied. Vaak...
HalfWay Station - Dodo De Rotterdamse muzikanten Rikke Korswagen en Elma Plaisier vormen de kern van...