Naar eigen zeggen waren ze te lang afhankelijk van elektronische instrumenten en ruilden daar graag gitaren voor in. Het maakt de sound in ieder geval opgewekter. Het is een album vol liedjes die goed te behappen zijn. De indiesound mag dan niets nieuws zijn, de mannen weten het op een vlotte en herkenbare manier te brengen. Daar zijn de songs in ieder geval gevarieerd genoeg voor.
Je merkt dit al aan het begin van het album. Toch valt op dat Song For Ones Who Break halverwege een positief niveau aanneemt. Beter gezegd, de liedjes worden beter naar mate het album vordert. ‘Seaside’ en ‘Magical Tide’ steken er bovenuit en laten zien dat de drie heren creatief genoeg zijn. Herkenbaar is de sound altijd, maar het is moeilijk te benoemen waar de inspiratie dan precies vandaan komt. Een knappe prestatie.
Op die manier bouwen de mannen een goede eigen sound op. Eentje die past op festivals en in meerdere gevallen ook tracks voor op de radio. Het is niets nieuws wat de mannen doen. In de afgelopen jaren zijn er veel bandjes met dezelfde stijl ontstaan, het knappe is er te blijven. Dit drietal heeft wel iets speciaals, al blijft het niet direct hangen. De vraag is dan uiteraard wat blijft er tegenwoordig wel zomaar hangen, in deze overvloed aan beginnende artiesten? Misschien is het wel jezelf blijven. Want desondanks het ‘minder synthesizer, meer gitaren’ verhaal, is het wel herkenbaar Mount Rushmore Safari. Zelfs nog ietsje beter dan het debuutalbum.
Dusty Stray - A Tree Fell And Other Songs Dusty Stray is de band van Jonathan Brown. Jonathan is geboren in Taiwan,...
Kin - Slow TV Wat goed is, hoeft niet van ver te komen. Dat bewijst KIN nog maar eens met...