Playstation 2 - Guitar Hero 2 Recensie op Podiuminfo

2006-11-30 Vorig jaar bracht Red Octane misschien wel een van de meest coole en originele spellen ooit uit, namelijk Guitar Hero. Zeker voor (rock)muziek fans was dit een spel om je vingers (en gitaar!) bij af te likken. Een jaar later is hier alweer deel 2 van de Guitar Hero reeks. Een spel dat voor mij niet vroeg genoeg kon komen.

Guitar Hero?
Niet bekend met Guitar Hero? Hier een kleine introductie: In Guitar Hero speel je (net als bijvoorbeeld bij de Singstar en Buzz spellen) met een aangepaste controller. Niet geheel onlogisch is dit een controller in de vorm van een gitaar en heeft een beetje wat weg van een Fisher Price gitaar die je kan vinden op de speelgoed afdeling van de Bart Smit met vijf kleurige knoppen op de hals. Deze knoppen corresponderen met de noten die op je televisie over een eindeloze gitaar hals schieten en welke je dus moet aanslaan om een nummer tot een succes te brengen. Want naast dat je de goede knop indrukt moet je ook op de 'strumbar' de noot aanslaan. Het is net echt. Nee, echt!

Het is echter niet zo dat je elke noot speelt die je hoort. Het enige wat je in feite doet is het activeren van triggers (een trigger is zeg maar een linkje naar een bijbehorend (in dit geval) geluidsfragment, deze worden dus geactiveerd wanneer je de trigger op het juiste moment activeerd.). Op de 'easy mode' zijn dit er dus een stuk minder dan op de 'expert mode' en kan 1 noot aanslaan op 'easy' betekenen dat er al een rijtje met noten voor je gespeeld word. Naarmate je op een hoger niveau speelt zullen nummers bestaan uit meer triggers en dus logisch moeilijker (tot onmogelijk) worden. Maar op easy kunnen zelfs mijn zusje (die normaal into R&B is) en mijn broertje van 11 zich meten met grootheden als Slash.

Rocken met die hap!
Tijdens het spelen van Guitar Hero II zal je merken dat er ten opzichte van Guitar Hero I niet veel is veranderd. De vormgeving en de menu's zijn vrijwel hetzelfde, never change a winning team. Inderdaad. Wel kent Guitar Hero II een paar belangrijke verbeteringen. De belangrijkste is dat Guitar Hero II nu een training mode heeft, waarin je bepaalde stukken uit nummers kan oefenen. Zo kan je net die moeilijke gitaar solo oefenen of een bridge waar je telkens op stuk loopt. Deze is ook makkelijk te benaderen vanuit de career mode.

Maar ook voor de zeikerds die de Expert mode in het eerste deel te makkelijk vonden is er nu verbetering. Namelijk de 3-knop akkoorden. Ja, je leest het goed, 3 knoppen.

Ook qua keuze uit characters, gitaren en venues is Guitar Hero II vrijwel gelijk aan het eerste deel. In het character menu komen een aantal dames en heren uit de eerste versie weer terug zoals bijvoorbeeld Alex Steel en Judy Nails, maar dit keer word het Guitar Hero team versterkt door onder andere een Psychobilly vetkuif en een veel te zware black metal dude (incl greasepaint).

De gitaren zijn exact hetzelfde als in Guitar Hero 1, maargoed zijn er toffere Gibson gitaren te bedenken dan bijvoorbeeld de Gibson SG, Flying V of de Les Paul? Red Octane werkt immers nauw samen met Gibson, dus een Fender of een Rickenbacker zal je niet snel tegenkomen in dit spel. Wel kan je nieuwe gitaren vrijspelen door de careermode uit te spelen. Dit zijn echt geen gewone gitaren maar 'fun' gitaren in de vorm van een bijl of een doodskist.

De setlist
Het eerste deel van Guitar Hero kende een hele lijst van klassiekers, maar ook guitar Hero 2 heeft aardig wat klassiekers, of legendarische bands. Op wikipedia staat een mooi overzicht van alle nummers die speelbaar zijn in Guitar Hero 2.

Een paar dingen vallen op, in vergelijking tot het eerste deel. Zo kent elke ronde nu niet standaard 5, maar 4 liedjes. Nadat je het benodigde aantal liedjes (op medium is dat bijvoorbeeld 3, in een ronde van 4) hebt 'uitgespeeld' zal je het publiek vragen om een toegift, dat nummer staat per ronde vast.

Maar misschien nog opvallender is de keuze van de opvulling van de setlist voor Guitar Hero 2. Avenged Sevenfold, Lamb of God, all That Remains en Every Time I Die zijn een aantal (wat modernere) metal(core)bands die van zich laten horen in de laatste twee chapters (of bonus tracks) van Guitar Hero 2. Hele vette bands en absoluut goed dat ze erin zitten, maar deze bands zijn over het algemeen niet echt bekend bij het grote publiek. Gelukkig zit er voor het grote publiek nog heel veel in wat ze ongetwijfeld wel kennen. Ik noem maar even wat, 'Monkey Wrench' van Foo Fighters, 'Killing in the Name of' van Rage Against The Machine, 'Mother' van Danzig, 'Sweet Child 'O Mine' van Guns 'n Roses, 'Heartshaped Box' van Nirvana en als klap op de vuurpijl 'Freebird' van Lynyrd skynyrd.

Multiplayer
Ook de multiplayer mode is drastisch onder handen genomen door Red Octane. Je kan nu niet alleen tegen elkaar battelen, maar ook met elkaar samen spelen. Player 2 zal de slaggitaar of zelfs basgitaar voor zijn (of haar) rekening nemen. En daarmee is Guitar Hero 2 dus meer dan alleen een nieuw deel met nieuwe liedjes, ook al is het daarom alleen al goed te doen.

Slayer?
Intussen is Red Octane alweer bezig aan een derde deel van Guitar Hero en ik ben er dan ook redelijk van overtuigd dat ze die reeks voorlopig nog wel even door zullen voeren.

Wel zijn er een paar dingen die ik nog mis. De eerste is een 'free roam' optie waarin je het gitaar geluid mag kiezen van een band en vervolgens zelf naar hartelust kan pingelen en componeren. Het tweede is een handvol van artiesten en bands. Neem nou bijvoorbeeld Slayer (Reign in Blood!!), Metallica (One!), Led Zepelin, Tool, Nine Inch Nails en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Ach, zo blijft er in ieder geval nog genoeg over om volgende Guitar Hero's tot een succes te brengen. Tot die tijd ben je nog wel even zoet met Guitar Hero 2.

Bezoek de Guitar Hero Website

Recensent:Cosmo Vloedbeld Artiest:Playstation 2 Label:Sony Playstation