Bring Me The Horizon - That’s The Spirit Recensie op Podiuminfo

2015-11-02 Als er één band is waar je wel een mening over moet hebben, dan is dat Bring Me The Horizon. Je bent een absolute liefhebber of je haat het, een tussenweg is niet mogelijk. Toch heeft de band zich door de jaren langzaam naar deze tussenweg gewurmd. Het grote doorbraakalbum Suicide Season is tot de nok toe gevuld met metalcore die naar de deathcore neigt, maar altijd een populair jasje heeft behouden. Deze populariteit vertaalde zich naar een grote fanbase en deze lijn werd voortgezet op There Is A Hell, Believe Me I’ve Seen It. There Is A Heaven, Let’s Keep It A Secret. Dat is inderdaad de volledige titel van het album, waarbij het eveneens een worsteling voor het gehoor is om dit frontman Oliver Sykes live neer te horen zetten. Feit is dat hij deze manier van schreeuwen niet van begin tot eind kan opbrengen tijdens een show.

Dit heeft ze aan het denken gezet en een verandering was te horen op het vervolg Sempiternal. De nummers waren muzikaal veel beter te behappen voor een breder publiek en de schreeuw werd afgewisseld met clean vocals. Er werden meer rustpunten ingebouwd en de electronische effecten kregen meer aandacht. Nu hebben ze That’s The Spirit uitgebracht en hebben ze de oude sound volledig van zich afgeschud. Sterker nog, Bring Me The Horizon maakt tegenwoordig hitjes voor de radio, want zo komt single ‘Throne’ al geregeld op 3FM voorbij. Het is allicht gewaagd om te zeggen, maar That’s The Spirit is het album dat Linkin Park zou willen maken om alle old-school fans terug te winnen. Oliver Sykes zet zijn beste beentje voor om Chester Bennington te evenaren en slaagt hier best aardig in.

Laat ‘Throne’ dan meteen één van de hardere en snellere tracks zijn die niet had misstaan op een release van Linkin Park. Samen met opener ‘Doomed’ en ‘Happy Song’ zorgt dit drietal voor een solide begin van de plaat. Het bevat nog heftige elementen, maar die worden veel meer afgewisseld met de electronica, terwijl de zuivere zang overheerst. Dit ligt allemaal veel beter in het bereik van de formatie en je hoort dat ze er geen moeite mee hebben om het gespeeld te krijgen. Echter, vanaf ‘True Friends’ kakt het in met een iets te tenenkrommend refrein, wordt het zoetsappig met ‘Follow You’ en worden we getrakteerd op een discobeat met saxofoon op ‘Oh No’.

Het is flink wennen voor de fans, maar al met al zetten ze nu iets neer dat ze ook daadwerkelijk waar kunnen maken op een podium. Ze laten geen twijfel meer bestaan over hoe ze willen klinken, want dit nieuwe geluid ligt ze voor de volle 100 procent. Met That’s The Spirit bieden ze nu eindelijk een tussenweg waar ze een nog groter publiek mee aan kunnen spreken. Spijtig genoeg weten ze het niveau van de eerste drie nummers niet te behouden, maar daar ligt nog een hoop potentie in voor de toekomst.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Bring Me The Horizon Label:RCA