2015-11-11
Hij wordt omschreven als ”dwars, oars as oars en vrijgevochten”. Tot zover niets bijzonders maar dat we hier daadwerkelijk met een eigenzinnig figuur te maken hebben wordt al snel duidelijk want ofschoon zijn muzikale invloeden diep in de Amerikaanse bodem zijn geworteld en hoewel zijn naam anders doet vermoeden is Jack Bottleneck eenvoudigweg afkomstig uit de Friese wouden. De zoon van Johannes Venema, aan wie het album Lost And Found is opgedragen, heeft zich al op jonge leeftijd ingelaten met, letterlijk en figuurlijk, allerlei zware jongens uit de blues-, roots- en countryhoek die er niet bepaald een gezonde levenstijl op na hielden of vroegtijdig de tol moesten betalen voor, laten we het maar noemen, een ietwat te riskante manier van leven. Mannen voor wie zaken als gokken, drank, drugs of wapens aan de orde van de dag zijn.Bottleneck bevindt zich met zijn songkeuze in een illuster gezelschap want traditionals als ‘Nobody’s Business’ en ‘Wayfaring Stranger’ werden ooit al eens eerder onder handen genomen door artiesten als Hank Williams, Neil Young en, van iets recentere datum, Jack White. Hier wordt bij voorkeur gekozen voor een semi-akoestische benadering maar ook voor het ruigere scheur- en slidewerk zijn we hier aan het juiste adres. Grote kans dus dat je op Lost And Found werk tegenkomt dat bekend in de oren klinkt. ”Beter goed gejat dan slecht zelf verzonnen”, moet Jack gedacht hebben. Het zijn niet eens de minsten bij wie hij leentjebuur heeft gespeeld. Wat te denken van blueshelden als Rory Gallagher of Elmore James, van wie altijd maar het overbekende ‘Dust My Broom’ wordt gepakt, of een country-icoon als Leon Payne die met ‘Lost Highway’ verantwoordelijk mag worden gesteld voor één van de meest indrukwekkende composities in het genre ooit. Payne is mede verantwoordelijk voor successen van Elvis, Cash, Tom Petty en Doug Sahm. Daar kan nu dus ook mooi Jack Bottleneck aan worden toegevoegd.
De originaliteitsprijs zal Bottleneck er niet mee verdienen maar dat we hier met een bijzonder sterk stemgeluid te maken hebben staat absoluut vast. Mede door die rauwe vocalen weet hij zowaar een overtuigende en eigen draai aan te geven aan Tom Waits’ ‘Tango Till They’re Sore’ en komt hij eveneens prima weg met zijn uitvoering van ‘Chocolate Jesus’.
Het siert de stoere Fries bovendien dat hij tussen al die zwaargewichten ook een zwaar ondergewaardeerde muzikant als Scott H. Biram, onder de kenners ook wel bekend als één van de betere one man bands, met maar liefst twee tracks onder de aandacht brengt. Onze Jack doet het overigens niet helemaal alleen, maar krijgt ondersteuning van een paar uitstekende gastmuzikanten die, zo vermoeden wij, net zoals hem al vroegtijdig met het rootsvirus zijn besmet. Dat we rekening moeten houden met deze interessante zonderling is een gegeven, maar nog meer zijn wij benieuwd naar eventuele eigen composities in de nabije toekomst.
.jpg)
Lorrèn - Shades Of Blue Lorrèn begon haar muzikale carrière al vroeg bij het Junior Songfestival,...
.jpg)
Nathaniel Rateliff - Nathaniel Rateliff & The Night Sweats Ooit begonnen als rock- en folkmuzikant, boekte Nathaniel Rateliff al een...