2015-11-27
In de drang van ons mensen om alles binnen kaders te plaatsen, verzinnen we soms de meest vreselijke termen voor muziekgenres. Bands als Periphery en Tesseract spelen een avontuurlijke vorm van progmetal die eigenlijk niet in een hokje te plaatsten valt, maar daar moest dan weer de term ‘djentmetal’ voor verzonnen worden. Het wordt dan ook tijd om deze modeterm voorgoed op te bergen en nooit meer tevoorschijn te toveren. Op Polaris, de derde plaat van Tesseract, is zelfs de term metal soms al heel ver te zoeken. De muziek heeft zelfs iets kalmerends, maar komt nergens bedaagd over. Daarvoor gebeurt er teveel op het gebied van instrumentatie. De fraaie tegendraadse ritmes en superstrakke riffs, die veelal ver weg in de mix staan, zijn slechts een paar van de laagjes die samen deze afwisselende en spannende muziek vormen. Op Polaris horen we zanger Daniel Tompkins weer die Ashe O’Hara vervangt. Tompkins, met zijn kenmerkende vrij hoge stem, was ook al te horen op het mooie debuut One en past beter bij de band dan de soms wat al te poppy klinkende tussenpaus die te horen was op Altered State. Wel is duidelijk dat Tompkins de screams zo goed als weg heeft gesaneerd, maar het is iets wat in het geheel niet gemist wordt.
Ook de lengte van de plaat (drie kwartier) is precies goed. Alleen het openingsnummer ‘Dystopia’ klokt een kleine zeven minuten. De overige acht songs zitten daar ruim onder. Een prachtige song als ‘Survival’, dat een popachtige structuur en een mooie zanglijn koppelt aan stevigere stukken is wat dat betreft exemplarisch voor de weg die de Britten zijn ingeslagen. In ‘Tourniquet’ doet de band wel wat aan Pain Of Salvation denken, terwijl in de hardere stukken, zoals bij de riffs en zang in ‘Utopia,’ Tool op de loer ligt. Ook in ‘Cages’ zijn die Tool-referenties er in het zalvende begin al. In deze song trekt Tompkins aan het einde nog wel even ouderwets zijn scheur open.
Polaris is een fijn album dat weliswaar vrij rustig overkomt , maar bestaat uit allerlei onderhuidse laagjes die zich langzaam ontvouwen. Polaris is dan ook een rasechte groeiplaat waarbij het de luisteraar moeilijk wordt gemaakt, maar die toch bovenal uit afgeronde songs bestaat. Waar collegabands nog wel eens een zenuwslopende hoeveelheid techniek boven de songs willen plaatsen, daar staat het ambachtelijke lied bij de vijf Britten tegenwoordig voorop, maar dan wel in zeer onderhoudende vorm. Je wordt daarnaast heel rustig van deze plaat. Ongelooflijk, maar waar.
.jpg)
Wavves - 'V'De noisy garagerock van Wavves is weer op volle toeren. Ze zijn wat...
Kapok - Glass To Sand Zo heel af en toe kom je in Nederland een band tegen die al enige tijd aan de...