2015-11-30
Het is herfst, de regen klettert tegen de ramen en de wind giert om het huis. Het beste moment voor een pot doommetal. Lekker in je cocon kruipen, de kachel op standje roodgloeiend, het licht dimmen en genieten van treurige klanken. Het is de sfeer die Ahab met The Boats Of The Glenn Garrig oproept. Ahab neemt de tijd om de songs op te bouwen en schakelt daarnaast moeiteloos tussen loodzware trage metal en kalme, bezwerende stukken. Van de zes songs klokken er ruim vijf boven de tien minuten. Zo hoort het in het genre. Het is dan ook duidelijk dat Ahab er niet is om ons te verrassen, maar wel om ons mee te nemen in een vervaarlijke doomtrip. Je wordt als het ware de muziek in gezogen. Dit soort muziek luister je niet, maar beleef je. De muziek van de vier Duitsers bevat weliswaar wat sludge invloeden, maar doet toch vooral denken aan de eerste platen van My Dying Bride en Paradise Lost.
De teksten op het album zijn gebaseerd op het gelijknamige boek van William Hope Hodgson. Het surrealistische verhaal over een schip dat vast komt te zitten en waarvan de bemanning allerlei avonturen meemaakt te midden van vreemde wezens en vijandige vegetatie wordt perfect omlijst door de muziek van Ahab.
Een van de hoofdingrediënten is de stem van Daniel Droste die een vette grunt bezit, maar soms ook klinkt als een pastoor die het zondagochtendgebed zingt. Daarnaast horen we een warm bad van breed opgezette riffs en dragende gitaarmelodieën die een genot zijn om naar te luisteren.’The Weedman’ is wat dat betreft het hoogtepunt. Deze song sleept zich vijftien minuten traag voort, maar is tegelijkertijd afwisselend. De track bevat veel zware riffs en lyrische gitaarloopjes, maar de rustige passage, met de sacrale voordracht van Droste, is een mooie kalme pauze in het uitermate boeiende nummer, waar de droefheid van afdruipt.
Openingstrack ‘The Isle’ heeft, door de akoestische stukjes, iets van Opeth uit de beginjaren. Het kortste nummer ‘LIke Red Foam (The Great Storm)’ is tevens het snelste stuk op de plaat, al is snel bij doommetal een relatief begrip.
Het ruim dertien minuten durende ‘The Mourn Job’ bestaat voor de helft uit kalme passages en heeft een drie minuten durende soundscape nodig om op gang te komen, maar dan wordt er dan ook een riff losgelaten die niet meer uit je hersens te slaan is. Ook hier horen weer dat intens droevige Paradise Lost-achtige gitaarwerk en daar bovenop de machtige grunt van Droste.
Afgezet tegen alle droefenis klinkt het einde van het album bijna lieflijk, omdat het verhaal uiteindelijk goed afloopt. Het wordt verwoord met het verrassend monter klinkende, ‘The light In The Weed’ dat begint met zes minuten akoestisch gitaargetokkel, een zacht baslijntje en subtiel drumwerk. Pas tegen het einde worden er nog wat zware riffs tevoorschijn getoverd. Het is een waardig afsluiter van een mooi album.
.jpg)
Briana Marela - All Around UsNa in 2013 een kicktarter campagne te zijn begonnen om haar nieuwste songs in...
The Bones - Flash The Leather In Karlskrona (Zweden) lukte het klaarblijkelijk niet zo met The Bones . Het...