2016-01-11
Misschien kunnen sommigen zich nog een specifieke scene uit de serie Friends herinneren waar een van de karakters, Ross, een keyboard vindt en besluit te gaan optreden met allerlei ridicule samples. Als hij willekeurig een paar toetsen indrukt en, overtuigd van zijn talent, wachtend op groot applaus, een verward en giechelig publiek achter laat is zijn vriend Phoebe de enige die roept hoe goed hij is en jaloers is op het feit dat hij “Misunderstood in his own time” is. Een modern kunstenaar die (misschien) zijn tijd ver vooruit is wordt, zoals vaak, niet op waarde geschat. Kritisch zijn over zulks is daarom iets lastiger dan het lijkt. Naar iets kijken of luisteren en het afserveren als prullaria is te makkelijk. Het licht zien en uitleggen wat er (misschien) zo geniaal is aan het kunstwerk te moeilijk.Luisteren naar Co La is als kijken naar een modern kunstwerk wat je niet begrijpt. Sterker nog: Co La is een modern kunstwerk dat, laat ik voor de massa spreken, door veel mensen niet begrepen zal worden. De liedjes bestaan louter uit samples en van structuur, groove of melodie is eigenlijk nauwelijks sprake. Extreem experimenteel dus. Zo zijn er tijdens optredens bijvoorbeeld momenten dat mastermind Matthew Papich een track brengt terwijl hij tegelijkertijd een voor een tissues uit de verpakking haalt. Bij wijze van kunst. Denk er het uwe van.
Als afgestudeerd kunstenaar zoekt de uit Baltimore afkomstige Papich het, naarmate hij meer werk uitbrengt als Co Laverder, verder van huis. Zo kon je tijdens Daydream Repeater uit 2011 nog wel redelijk chocola maken van wat er ten gehore werd gebracht. Er werd lustig op los geëxperimenteerd, maar de samples waren allemaal stukjes muziek. ”Like listening to a very well-known pop song, except people are speaking in tongues” was het adagium toen. Maar niet nu. Vooral het eerste gedeelte van het nieuwste albumNo No is zo lastig te doorgronden dat je het gevoel krijgt in de maling genomen te worden. Samples van jankende baby’s, panikerende kerels en het slijpen van messen maken dat het bewust gezochte ongemak onmogelijk te negeren is. In opener ‘Squeeze’ is nauwelijks ruimte voor een herkenbaar ritme. Vreemde tempoverschillen en aparte geluiden volgen elkaar in een rap tempo op. Als je met ‘Gush’ wederom totaal gedesoriënteerd het bos in wordt gestuurd lijkt zelfs de componist zich bewust van het feit dat er na zoveel onbestemde kriebels wat ruimte moet zijn voor bezinning. Niet in hapklare brokken, integendeel, maar wel met stukken waar in ieder geval iets van een thema in te ontdekken is. ‘No No’ is zo’n nummer met (semi)dansbare club-invloeden waar je even kan ademen. Na een relatief luisterbaar middenstuk van het album met begin je met tracks als ‘Suffering (Tuesday)’ en ‘Barricade’ zelfs te wennen aan de trip. Toch gaat het tegen het eind van het album weer richting het ongemakkelijke. Afsluiter ‘I Comb My Hair’ is gebaseerd op een loop waar een mannenstem ”I comb my hair with the pencil”’ herhaalt. Ondergetekende gelooft dat hij na nog één luisterbeurt liever een potlood in zijn oog ramt.
Als kunstwerk is No No zeer geslaagd. Het is naargeestig bedoeld en zo blijft het ook hangen. Dat is knap. Spijtig dat luisteren naar dit kunstwerk voor het ongetrainde oor heel, heel hard werken is. Misschien wel te hard.
Die Aeronauten - HeinzRechtstreeks uit Schaffhausen, Zwitserland en al sinds 1991 bij elkaar, dan...
.jpg)
Briana Marela - All Around Us Na in 2013 een kicktarter campagne te zijn begonnen om haar nieuwste songs in...