‘Fanden På Veggen’, wat zich vrij vertaald als de duivel aan de muur is een toffe opener. De blastbeats zijn stevig en de sound is vrij modern. We hebben het hier niet over een band die zijn muziek exclusief op viersporenband opneemt. Na een aantal minuten krijgt het beukwerk een lekkere riff. De riffs op het album hebben een rollend karakter. Dit sluit goed aan bij het genre. De vocalist verzwaart de track met satanistisch geschreeuw. Na de eerste twee tracks zwakt het album enorm af. Vanaf hier horen we vrijwel hetzelfde als op een gemiddeld black metalalbum.
Zelfs de gastvocalen van Hoest (Taake) en V’Gandr (Helheim) weten het werk niet naar een hoger niveau te tillen. Het is lastig om lange tracks interessant te houden. Dit wordt vrij duidelijk na het beluisteren van Livlaus. Veel materiaal lijkt op de automatische piloot ingespeeld. De repetitieve instrumentatie is zowel kenmerkend als funest voor de muzieksoort. In de black metal is het een kunst om van herhalende gitaarpartijen iets sinisters te creëren zonder dat de verveling toeslaat. Bij Orkan is dat niet het geval. De Noorse orkaan weet een paar memorabele momenten neer te zetten, maar faalt in consistentie.
Phil Cook - Southland MissionNa jarenlang een rol op de achtergrond te hebben vervuld en zeer...
Jeroen Kant - Nooit Genoeg In 2009 bracht Jeroen Kant zijn eerste plaat uit. Toch maakte het grote...