2015-11-30
De wereld zat er duidelijk op te wachten. Na vier jaar heeft de Britse Adele weer een album uitgebracht. De verwachtingen waren hoog, maar die heeft ze met alle gemak waargemaakt. 25 zou wel eens het album van het jaar kunnen worden.Het begon al met de release van haar eerste single ‘Hello’. Massaal bekeken op youtube, en velen waagden zich al aan een cover van de nummer 1 hit. Het grijsgedraaide nummer kan afgezaagd zijn, maar niettemin blijft het een ijzersterk nummer. De aanhef ervan is al bijzonder. Een ”hello” in het ijle, met sober pianospel. Maar als het refrein ingezet wordt, komt de kracht en de rijkdom van het nummer tot zijn recht. Daar hoor je meteen de evolutie die de contra-alt heeft doorgemaakt. Haar stem is scherper, en de muziek is voller. De sterkte van een artiest als Adele is dat ze down to earth blijft. Zo zingt ze “It's so typical of me to talk about myself”, maar doordat ze zich niet laat meedrijven op haar beroemdheid en succes, spreken de nummers zo’n menigte aan. Het gaat niet alleen over haar, maar over iedereen.
Het nummer ‘Skyfall’ was een kentering in haar carrière. Daar bracht ze een nummer met een groot arrangement. Het simplistische van de eerste twee albums is echter niet helemaal weg, getuige de nummers ‘Million Years Ago’ en ‘Remedy’. Daar blijft ze met enerzijds enkel gitaar en anderzijds enkel piano, trouw aan haar debuut. Aan de andere kant krijgen we ook zeer gelaagde nummers, waar ze echt kan uitpakken. ‘When You Were Young’, met een sublieme break van de achtergrondzangeressen, is het popnummer van 25, maar steeds in die Adele stijl, en daardoor distantieert ze zich enorm
van andere popzangeressen als Miley Cyrus en Taylor Swift.
Adele heeft zich omringd met verschillende mensen waar ze in het verleden al mee heeft gewerkt (Paul Epworth en Ryan - OneRepublic - Tedder), maar ook enkele verrassende nieuwe namen hielpen haar naar een hoger niveau. Danger Mouse, veelvuldig Grammy winnaar met onder andere The Black Keys en Bruno Mars. Het samenwerken met zovele verschillende producers in een uitgebreid tijdsbestek werkt verfrissend. Het is des te bijzonder dat het aanvoelt als een geheel. Het enige nummer waar je even de wenkbrauwen fronst is ‘Water Under The Bridge’. Een aangenaam uptempo nummer dat veel energie gaat geven in haar geplande tournee. Dat in combinatie met de liefelijke rustige nummers geeft een mooi contrast. In ‘I Miss You’ verheerlijkt ze seks en intimiteit (“Treat me soft but touch me cruel“) en hoor je een verleidelijke Adele zoals je zelden hoorde.
Het album heeft geen dieptes, enkel hoogtes. De bonustracks luiden een nakend einde in, maar blijven staan als een huis. In ‘Can’t Let Go’ hoor je plots toch de melancholie en een dame die op het punt staat in tranen uit te barsten. Het nummer grijpt meteen naar de keel.
Als je haar vorige albums 19 en 21 vergelijkt met 25, dan voel je dat Adele ouder en wijzer is geworden. Ze komt heel mature over. De thematiek is nog steeds dezelfde. Het merendeel draait om liefde, en de fouten die ze maakte. In een nostalgische bui schrijft ze haar verleden van zich af, en excuseert zich tegen velen. Ex-liefjes, familie, vrienden en fans. Excuses aanvaard Adele.
.jpg)
Hurts - SurrenderHoewel ze helemaal niet zo veel materiaal hebben uitgebracht, is Hurts een...
.jpg)
VanVelzen - Call It Luck Het begon voor Roel van Velzen allemaal in 1999 bij Crazy Pianos in...