2015-12-10
In het najaar van 1979 kwam The Wall van Pink Floyd uit. Zelden zal een album zoveel indruk hebben gemaakt op uw recensent dan deze rockopera. Het dubbelalbum draaide geduldig haar rondjes terwijl ondergetekende de claustrofobische teksten stukje bij beetje ontrafelde. Roger Waters, die nagenoeg het hele album in zijn eentje schreef, beschrijft uit naam van hoofdpersoon Pink op The Wall min of meer zijn jeugd zoals hij die in het naoorlogse Engeland meemaakte. Het trauma van het sneuvelen van zijn vader aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, wordt uiteindelijk verwerkt in The Wall, dat astronomische verkoopcijfers wist te halen, zoals alles wat Pink Floyd in de jaren zeventig deed in goud veranderde. Helaas was The Wall het laatste echte wapenfeit van het viertal, want het na The Wall uitgebrachte The Final Cut, dat min of meer een verkapte soloplaat van Waters was, raakten de heren , en dan met name Waters en Gilmour zodanig gebrouilleerd dat Waters er voor koos zijn eigen weg te gaan. De daaropvolgende rechtszaken over de rechten van de band waren nogal onfris, maar gelukkig is de strijdbijl inmiddels begraven. Na zijn vertrek werd The Wall door Waters in 1990, met behulp van diverse artiesten, opgevoerd bij het vallen van de Berlijnse muur, maar de roep om het hele album weer eens integraal uit te voeren bleef sluimeren. In 2010 startte Waters dan eindelijk een tournee die maar liefst drie jaar langs alle grote arena’s van de wereld voerde. Van die tournee is een concertfilm uitgebracht die slechts enkele malen werd vertoond, maar die nu wel op dvd is uitgekomen. In de film worden de concertbeelden afgewisseld met een documentaire waarin Waters onder andere te zien is op de begraafplaats van zijn opa die in de Eerste Wereldoorlog sneuvelde en op de plek waar zijn vader sneuvelde. Omdat wij niet de beschikking hebben over de dvd-versie moeten we het doen met de soundtrack, maar in het geval van de The Wall is dat allerminst een straf.
De muziek blijft ook in de livesetting, soms wat geholpen met de effecten die ook op de studioversie staan, moeiteloos overeind. De wonderschone depressiviteit die songs als ‘One Of My Turns’, ‘Empty Spaces’ en ‘Don’t Leave Me Now’ uitstralen of het fatalistische van de rocker ‘Young Lust’ maken het eerste deel van The Wall al tot een heerlijke ervaring. In het tweede deel wordt het allemaal nog wat zwartgalliger en Waters verknipte beschrijving van de mensheid wordt door zijn expressieve stem nog wat uitvergroot. Het is dan ook dat op het tweede deel de allermooiste stukken van The Wall staan. ‘Hey You’ , ‘Nobody Home, ‘Comfortably Numb’ en ‘Run Like Hell’ behoren tot de mooiste songs ooit door Pink Floyd opgenomen.
Naast het complete album staan er nog wat stukjes muziek tussen gefrommeld, maar die veranderen niet veel aan het oorspronkelijke concept dat nog niets aan kracht heeft ingeboet. De band die Waters om zich heen heeft verzameld, met daarin de hondstrouwe gitarist Snowy White en zanger Robbie Wyckoff, is van wereldklasse zodat alles perfect wordt uitgevoerd. Zodoende is in de weken voor kerstmis The Wall weer een trouwe bondgenoot van uw recensent. Net als in 1979.
.jpg)
Lemar - The LetterIeder genre zijn grootheden. Dat er op de Radio 6 al acht jaar een heuse...
Ellie Goulding - Delirium Vijf jaar geleden bracht Ellie Goulding haar eerste album Lights met hits...