2015-12-24
Ieder genre zijn grootheden. Dat er op de Radio 6 al acht jaar een heuse zwarte lijst bestaat zegt iets over de brede vijver van grootheden die het soulgenre bezit. Ray Charles, Sam Cooke, Otis Redding, Aretha Franklin, zo kunnen we nog wel even doorgaan. Niet voor niets kreeg het genre onder de noemer Blue Eyed Soul ook zijn blanke volgelingen. Tot op de dag van vandaag weet het genre nog steeds sterren als Amy Winehouse en John Legend voort te brengen. Waar de liefde voor soul hem in zit? Het zal iets te maken hebben met het hoopvolle karakter. Niet gek als je er vanuit gaat dat het zijn oorsprong deels vindt in de gospel. Dat hoor je ook terug in de subtiele achtergrondkoortjes. Regelmatig eren soulartiesten hun helden met nieuwe versies van klassiekers. Zo waagt ook de Britse R&B/soulzanger Lemar zich op zijn zesde album The Letter aan een aantal bekende en minder bekende soulsongs. Waar de zanger na zijn doorbraak in 2002, via het BBC programma Fame Academy, zijn albums vooral vulde met eigen werk, met hier en daar een cover als Al Green`s ‘Let`s Stay Together’, telt The Letter drie eigen songs. Dat Lemar Obika, zoals hij voluit heet, pas nu besluit om vooral covers op een album te zetten, komt van het idee dat hij wat ouder en ervarener wilde zijn voordat hij aan een project als dit zou beginnen. Dat zag Lemar goed, want dat hij controle over zijn stem heeft is wel duidelijk. Misschien zelfs wel teveel, want het blijft over het algemeen wel erg netjes. Nu is soul, zeker aan de Motown kant altijd wel wat gladjes, maar op sommige songs mag het best wat minder braaf klinken.
De eerste keer dat we echt een rauwere Lemar horen is op de meeslepende versie van Sam Cooke`s ‘Bring it Home To Me’, en dat is een hele prettige aanvulling op het origineel. Dat rauwe randje horen we ook terug op de schitterende afsluiter ‘Never Be Another You’ die van eigen hand komt. Lemar weet door die emotie duidelijk te overtuigen. De sterke bewerking van ‘Tainted Love’, een middenweg tussen de oerversie van Gloria Jones en die van Soft Cell, smeekt om eens lekker rauw uit te halen, maar dat blijft helaas uit. Ook een songs als het iets in tempo teruggeschroefde ‘Gimme Some Lovin’ (Spencer Davis Group), had een schreeuwerig randje best kunnen gebruiken. Daarentegen is de overtuigende titelsong ‘The Letter’, met als uitgangspunt Joe Cocker`s versie, er een waar vooral de scheurende blazers en de bezwerende backing vocals van The Waters voor een wat rauwere sound zorgen. Met het oog op de kerstdagen heeft Lemar met ‘River’ (Joni Mitchell), nog een bonustrack toegevoegd die wat meer aankleding kent dan het origineel.
Zo levert Lemar een prettige plaat af, waar misschien wel meer in had gezeten, maar waarbij hij nergens afbreuk doet aan het originele werk van zijn helden.
.jpg)
The Damned & Dirty - Hoodoo DownHet is alsof de duvel er mee speelt. Ten tijde van de release van Sell Your...
.jpg)
Roger Waters - The Wall In het najaar van 1979 kwam The Wall van Pink Floyd uit. Zelden zal een...