2016-02-17
Het is alsof de duvel er mee speelt. Ten tijde van de release van Sell Your Soul, door Micha Sprenger en Kevin de Harde, ofwel The Damned And Dirty zat ondergetekende in de lappenmand met een zware zweepslag in de rechter kuit. Ditmaal is bij het uitbrengen van opvolger Hoodoo Down de linker kuit aan de beurt. Het grote verschil is gelukkig dat het een lichte zweepslag is en het herstel geen drie maanden gaat duren. Wanneer we naar het nieuwe album van de gelauwerde bluesmuzikanten van The Damned And Dirty kijken lijkt het dat daar juist weinig verschil is met een voorganger als Sell Your Soul. Is dat een probleem? Nee hoor, maar wanneer je Sell Your Soul en Hoodoo Down na elkaar aan je stereo toevertrouwd, dan lijken ze naadloos in elkaar over te lopen. Dat is op het eerste gehoor. Toch valt er wel degelijk ontwikkeling te horen in de songs op de nieuwe plaat. In de eerste plaats speelde er nog nooit zoveel muzikanten mee op een album van het duo. Bram Slinger keert wederom terug om enkele nummers te voorzien van klanken uit de Hammond en de Wurlitzer, daarnaast zorgen zangeres Marlou Vriens en violist Joep van Beijnum voor een rijker geluid met een aantal aangename achtergrondpartijen. Tot slot lenen Hans Vroomans (pianist bij het Metropole Orkest) en saxofonist Rinus Groeneveld hun talent op ‘Alley Cat’. En dat is nu precies zo`n nummer wat afwijkt van het eerdere materiaal. Er ontstaat door de sax en de piano in no-time een swingende jazzy nachtclubsfeer. Het is een welkome opvolger op zijn niet al te vrolijke, ingetogen voorganger ‘Bad Day’.
Toch ligt de basis nog steeds bij de (Delta)blues. Soms uptempo, zoals op het met mondharmonica verrijkte ‘Walking Stereotype’, waar een vergelijking met Seasick Steve onvermijdelijk is, of het dwingende ‘Someone To Ride The River With’. En soms is het rustig en meer behoudend als op het kabbelende ‘Got Me A Good Heart’ en ‘Tell You About The Blues’. Die laatste is een goed voorbeeld van het rijkere geluid waar violist Joep van Beijnum voor zorgt. Op het gospelachtige ‘The Golden Stairs’ zorgen juist de backingvocals weer voor een rijker geluid.
Al met al is Hoodoo Down een fijne plaat, waarop de verschillende bijdrages van de gastmuzikanten het verschil maken. Dat verschil kan alleen gemaakt worden wanneer de basis goed is. En dat het in de basis wel goed zit, bewijzen Micha Sprenger en Kevin de Harde wederom.
Jeffrey Lewis & Los Bolts - ManhattanWaar veel artiesten in New York vijftien jaar geleden hun toevlucht zochten...
.jpg)
Lemar - The Letter Ieder genre zijn grootheden. Dat er op de Radio 6 al acht jaar een heuse...