2016-02-23
Waar veel artiesten in New York vijftien jaar geleden hun toevlucht zochten in de buitenwijken van de stad vanwege de toegenomen huurprijzen in Manhattan, bleef Jeffrey Lewis de buurt waar hij was opgegroeid altijd trouw. Onlangs verscheen Manhattan, het zevende album van Jeffrey Lewis & Los Bolts. Het is een door de muzikale doe-het-zelver gecomponeerde ode geworden aan ‘zijn wijk’. Rumoerige, in de stad opgenomen soundscapes vermengd met melancholische folk worden opvallend soepel afgewisseld met garagerock en lo-fi punk. De stem van Lewis toont gelijkenissen met die van Lou Reed, juist diegene die in 1988 op indrukwekkende wijze de gehele stad vereeuwigde in het monumentale New York. Op een zelfde monotone wijze, zowel gesproken als gezongen, krijgt de luisteraar een stortvloed van woorden te verwerken en worden sfeerimpressies uit zowel het verleden als het heden beschreven.Zo is er het verhaal van de ‘Sad Screaming Old Man’ die zich altijd ophield in de gang van het appartament waar Lewis lange tijd woonde en die de gehele buurt vele nachten lang wakker hield maar ook is er ‘Scowling Crackhead Ian’, een doorgesnoven lunatic die de jonge Lewis altijd de stuipen op het lijf joeg. Onbedoeld legt Lewis zelf het linkje naar de nachtmerrie-achtige verhalen van dichter Edgar Allan Poe. Het beroemde stuk ‘The Raven’ heet in de uitvoering van Lewis echter ‘The Pigeon’. Laat nu net die eerdergenoemde Lou Reed al eens in 2003 een moderne vertaling te hebben gemaakt van dit gedicht. Het heeft er alle schijn van dat het op toeval berust en het gaat bovendien te ver om Lewis van plagiaat te beschuldigen. Bovendien zit er in de kwaliteit van de jonge performer nog altijd een stijgende lijn en dat kon je van Lou Reed toch moeilijk beweren wanneer je al het plaatwerk dat hij na het met John Cale opgenomen monumentale en in 1990 uitgebrachte ‘Songs For Drella’, nog eens nader onder de loep neemt.
Met Manhattan heeft Jeffrey Lewis niet alleen zijn wijk op de kaart gezet maar ook zijn meest oprechte plaat tot nu toe gemaakt. De zeer directe, soms zelfs rauwe en van zelfspot voorziene kijk op de stad zal geen groot publiek aanspreken, maar verdient wel degelijk alle aandacht. Al is het alleen maar vanwege de muzikale integriteit, iets wat een schaars goed lijkt te zijn in de hedendaagse muziekwereld. De verleiding om zichzelf muzikaal uit te verkopen was zeker aanwezig. Zelf verwoordt hij het treffend in ‘Support Tours’, over de problemen die het artistieke leven tegenwoordig met zich mee brengt. Wellicht dat de release van dit album zijn leven weer iets gemakkelijker maakt.
.jpg)
Shearwater - Jet Plane And OxbowHet laatste reguliere album van Shearwater , Animal Joy , verscheen alweer...
.jpg)
The Damned & Dirty - Hoodoo Down Het is alsof de duvel er mee speelt. Ten tijde van de release van Sell Your...