The Chills - Silver Bullets Recensie op Podiuminfo

2015-12-26 Reist u even mee naar de andere kant van de wereld? Nieuw-Zeeland, Dunedin, jaren ‘80. In de plaats Dunedin ontstaat een levendige muziekscene, die zich in de jaren ‘90 door zal ontwikkelen en heel fantasierijk de Dunedin-sound zal worden genoemd. The Chills zijn vaandeldragers van die sound en scene en draaien nog altijd mee, bewijst hun nieuwe plaat Silver Bullets.

Anderzijds lijdt The Chills aan een syndroom dat zoveel bands die verbonden zijn aan een tijdsgeest al heeft overvallen. Ingehaald door de tijd zwalkt de band rond op de plaat, die ijzersterk begint en dan als een kaartenhuis ineenstort. Dat begint met intro ‘Father Time’ en ‘Warm Waveform’ is razend interessant en biedt de luisteraar de ruimte om dromerig weg te zakken. Zanger en frontman Martin Philipps soest met zijn zwijmelstem de toehoorder in rust, terwijl de muzikanten kraakhelder maar toch zweverig het nummer aaneenrijgen.

Opvallend genoeg maken juist de kleine onvolkomenheidjes ‘Warm Waveform’ zo goed. Loopjes die net niet helemaal in de haak lijken, Philipps die net even een verkeerd toontje zingt. Die onvolkomenheidjes ontbreken in de volgende paar nummers en dat maakt ze net wat minder interessant. Bovendien schopt de middelmatige, uptempo titeltrack de luisteraar ruw uit zijn comfort.

Halverwege het album valt alles uiteen. De nummers worden slechter, de zang wordt slechter en vooral de teksten worden weerzinwekkend slecht. Philipps mag dan in de jaren ‘90 zijn afgekickt, je zou toch gaan vermoeden dat er wat residu door de aderen van de Nieuw-Zeelander giert. ‘Aurora Corona’ is een wetenschappelijk dom gevonden titel, zal iedere hemelstaarder beamen., al is ‘Tomboy’ onbetwist het meest akelige stukje songswriting op het album. Maar eigenlijk is elke track vanaf ‘Liquid Situation’ (de zesde track op het elf liedjes tellende album) pover. De dromerige ouverture wordt verlaten en de luisteraar krijgt niet de beloofde schoonheid die in het begin kort werd geëtaleerd. Slechts bij vlagen is er een herkenningspuntje van die openingstracks.

De zoetsappige, middelmatige liedjes met onthutsend slechte teksten aan het einde doen vermoeden dat The Chills niet meer mee kunnen doen in deze tijd. En doen al even sterk vermoeden dat ‘Warm Waveform’ een positief ongelukje was.

Recensent:Koen Nederhof Artiest:The Chills Label:Fire Records