De stem van Joe Gideon doet ook sterk aan Cave denken. Allebei hebben ze een zware stem die langzaam, en ietwat droog, het verhaal vertelt. Dit zijn uiteenlopende thema’s op Versa Vice. ‘Eugene Went Crazy’ vertelt een dreigend verhaal over hoe deze Eugene compleet doordraait. De begeleiding is minimaal, maar juist door de spaarzame drums is het gevoel extra dreigend. Op deze momenten hoor je Joe Gideon op hoog niveau.
Een compleet album is helaas iets te veel van het goede. De zware, dreigende stem van Gideon lijkt op elk nummer hetzelfde gevoel neer te willen zetten. Daar zit soms afwisseling in, zoals bijvoorbeeld de violen die ‘Heart Attack Girl’ een verrassend gevoel meegeven. De algehele tendens is echter te zwaar op hand. Nick Cave verleidt zichzelf nog wel eens tot een rauw rock ’n roll nummer, daar vind je hier bij Versa Vice niks van terug. De enige keer dat dit gebeurt, tijdens ‘The Lady With The Metallic Voice’, gaat dit vergezeld met een irritant elektronisch bliepje op de achtergrond. Enkele malen voegt Joe Gideon wel een punkgevoel aan de nummers toe. Dit doet hij bijvoorbeeld bij ‘Naked Eye’. Het is een ruig gevoel dat niet echt aansluiting vindt bij de rest van de plaat.
Het maakt Versa Vice een plaat die ongetwijfeld fijn weg draait voor liefhebbers van deze typische inslag van Nick Cave nummers. Het weet er echter niet voor te zorgen dat Joe Gideon een solodebuut aflevert dat zo imponeert dat hij vaarwel kan zeggen tegen zijn vorige gezelschap. De plaat hinkt te veel op één gedachte om er een imponerend project van te maken.
Temptations for the Weak - Black VisionDe tijden dat je compleet verzoop in de metalcore releases is gelukkig een...
Pondertone - From Now On Tien jaar heeft het geduurd voor het tweede album van Pondertone af was....