Dat begint al met een bepaalde stijl die hij doorvoert. Als Ier heeft hij een traditionele waas over zijn muziek hangen. Combineer dat met een vleugje Plain White T’s en je krijgt dit album. De plaat zelf bouwt naar een hoogtepunt toe met hier en daar een pauze, waarbij het gas erop gaat.
Die opbouw merk je al bij het eerste nummer ‘No Hallelujah Here’ begint met een zachte piano gecombineerd met gitaar. Als Carroll zelf inzet klinkt het in eerste instantie wat rauw en onzuiver, maar na verloop van tijd stoort dat niet meer in het nummer en gaat de combinatie wennen. Opbouwen van het album gaat verder in track twee, ‘Oh Death, Don’t Yet Call Me Home’ wat het verslavendste nummer is. De combinatie van een gitaar met synthesizer en de stem is bijna magisch en heeft iets engelachtigs over zich.
Verderop in het album lijkt het alsof Carroll de inspiratie een beetje verliest. Veel klinkt hetzelfde want de akoestische gitaar is niet weg te krijgen. Toch experimenteert hij met andere instrumenten zoals trompetten, maar het is allemaal wat meer uptempo dan de eerste tracks. Het tempo wordt alleen steeds afgeremd door langzame nummers en daardoor verliest het zijn aantrekkingskracht. In vergelijking met de eerste tracks, waar een magische gloed overheen lijkt te liggen, is dat met de laatste nummers bijna niet meer terug te horen.
Al met al begint het album ontzettend goed en veel belovend. Maar naarmate het album vordert bekruipt het gevoel alsof er een stap terug wordt gedaan. Carroll`s stem en stijl zijn aanstekelijk in de eerst helft maar daarna wordt het moeilijk luisteren omdat de aanstekelijkheid mist.
Emilie Levienaise-Farrouch - Like Water Through The SandDe in Parijs geboren Emilie Levienaise-Farrouch kan het beste omschreven...
Mark McGuire - Beyond Belief Mark McGuire was tot 2012 lid van de Amerikaanse band Emeralds, maar maakte...