2016-01-08
Als je zou willen uitleggen hoe alle psychedelic/ garagerockbands rondom Ty Segall en consorten in relatie tot elkaar staan, kun je een boek schrijven dat ongeveer overeenkomt met Tapestry Of Delights (een tweeduizend pagina’s tellende gids voor Britse beat, R&B, psychedelic en progressive tussen 1963 en 1976). Daar beginnen we dan ook maar niet aan en beperken ons hier tot het hoofdstuk over Fuzz.De band werd rond 2011 opgericht door Ty Segall, die in dit project voor de verandering plaats neemt achter het drumstel, en gitarist Charles Mootheart. De heren hebben zich overduidelijk laten inspireren door heavy metal pioniers Black Sabbath. De band fungeert naar het schijnt ook als uitlaatklep voor Mootheart, die in dit project op zijn beurt lekker los kan gaan op zijn gitaar.Ten tijde van het gelijknamige debuutalbum (2013) werd het duo bijgestaan door bassist Roland Casio, maar op de nieuwe plaat II neemt Chad Ubovich zijn plaats in.
De sound van Fuzz is op deze tweede plaat ongewijzigd. Het drietal speelt rauwe, donkere, bluesy hardrock met een dikke psychedelische rand en een beetje gruis. Met de herkenbare ‘jammerende’ zangpartijen van Segall (die overigens niet alle zangpartijen voor zijn rekening neemt), het Tony Iommi-esque gitaarspel van Mootheart en de stuwende en nadrukkelijk aanwezige baspartijen van Ubovich, leveren de bandleden elk een overtuigende bijdrage aan de plaat. Als klap op de vuurpijl bedraagt de speelduur van II met één uur en zeven minuten bijna het dubbele van zijn voorganger.
Fuzz overtuigt direct met het uitgesponnen openingsnummer ‘Time Collapse II / The 7th Terror’, dat net zo onheilspellend klinkt als dat de titel doet vermoeden. Op de eerste helft van het album weet de band dit niveau vast te houden met tracks als ‘Let It Live’, waarop violiste Laena Geronimo te horen is, het toegankelijkere bluesy ‘Rat Race’, het loodzware ‘Pollinate’ en ‘Say Hello’. Op de tweede helft van de plaat gaat de band ongestoord op deze voet verder, waarbij met ‘Red Flag’ een uitstapje naar punk wordt gemaakt en de nummers (nog) minder structuur hebben dan hun voorgangers. De plaat sluit toepasslijk af met ‘II’, dat een klein kwartier in beslag neemt.
Met II bevestigt Fuzz zijn bestaansrecht. Een kanttekening daarbij is dat de band op deze plaat wellicht wat focus mist. De liefhebber krijgt weliswaar ruim een uur waar voor zijn geld, maar menig luisteraar zal door het zo nu en dan (te) lang rekken van nummers en het gebrek aan variatie de aandacht gaandeweg verliezen.
.jpg)
Corrections House - Know How To Carry A WhipHoewel de term supergroup theoretisch zou moeten staan voor iets geniaals,...
.jpg)
Rocket From The Tombs - Black Record Rocket From The Tombs (RFTT)was halverwege de jaren zeventig één van de...