2015-12-26
Hoewel de term supergroup theoretisch zou moeten staan voor iets geniaals, blijkt in de praktijk maar al te vaak dat dit zeker niet het geval is. Ook Corrections House valt in de categorie supergroepen met onder andere leden van Neurosis, Eyehategod en Yakuza. De vraag is dan natuurlijk, maken zij als uitzondering dan misschien wel de verwachtingen waar die passen bij de term supergroup? Laten we beginnen met het feit dat dit eerste echte studioalbum in ieder geval zeker niet tegenvalt. Of het daadwerkelijksupergroup materiaal is, is eigenlijk ook niet zo relevant. Wat bij How To Carry A Whip namelijk vooral opvalt is dat de muziek inderdaad precies een combinatie is van de andere bands waar de leden vandaan komen. Herkenbare spreekzang van Eyehategod zanger Mike Williams, vertrouwde gitaarsound van Neurosis gitarist Scott Kelly en beats van Sanford Parker. Het zijn dan vooral ook die beats en de productie die dit het album een eigen sound geven. Hoewel je misschien metalachtige noise zou verwachten, wordt de luisteraar vooral getrakteerd op een elektronische industrialsound. Dit maakt het erg rauw en wat moeilijk inkomen, maar de aanhouder wint want er staan een paar zeer interessante tracks op dit album.
Over de volgorde van de nummers zal vast nagedacht zijn, maar waarom de eerste helft zo zwaar moet zijn, om vervolgens vanaf het vijfde nummer pas de echte earopeners ten gehore te brengen, blijft een raadsel. Het vijfde nummer, ‘Visions Divide’, is een soort donkere akoestische noisetrack, die door de saxofoon van Lamont een bijna Mexicaans bluesgevoel krijgt. Ook later op het album staat ‘When Push Comes To The Shank’, een langzame maar fijn opgebouwde doomy nummer wat je aandacht vast weet te houden door de afwisseling van de zang van Williams en Kelly.
How To Carry A Whip is doordrenkt met lyrische destructie en naargeestigheid, maar als je door die teksten heen kan luisteren, merk je dat de nummers eigenlijk best pakkend zijn en dat bijna iedere beat heerlijk is om joviaal op mee te knikken. Misschien niet de meest makkelijke plaat om op te dansen, maar het is zeker mogelijk. En als je moeite hebt er doorheen te komen, begin dan gewoon bij nummer drie, ‘White Man’s Gonna Lose’, en laat je niet te veel afleiden door de geforceerde distorted zang, maar let lekker op toch wel upbeat drumpartijen.
.jpg)
Gems - Kill The One You LoveIn 2013 debuteerden GEMS met Medusa , een uitstekende EP die de muziek...
.jpg)
Fuzz - II Als je zou willen uitleggen hoe alle psychedelic/ garagerockbands rondom Ty...