Het eerste dat opvalt is dat dit een braaf en plichtmatig gearrangeerd album is. Alles is volgens de muzikale wetten opgeschreven, ingezongen en ingespeeld. ‘Smile’ is oorspronkelijk een nummer uit de film Modern Times van Charlie Chaplin. De niet zelfgeschreven nummers zijn goed uitgevoerd, in de zin dat Maria Mendes haar eigen stempel er op weet te drukken. Erg spannend is het niet, mooi is het wel. De zelfgeschreven nummers zijn in het Portugees gezongen en dat maakt de plaat wat diverser. De tracks lijken erg op elkaar, ze zijn kalm en jazzy. Kortom, vrij voorspelbaar.
Af en toe breekt ze haar stijl door geen woorden te zingen, maar klanken. Ze doet dit op ‘O Ovo’, ‘Sonatina Coreográfia - Baiao’ en ‘Água de Beber’. Dit klinkt in theorie als iets interessants, aangezien het meer variatie in de nummers aanbrengt. In de praktijk komen deze nummers over als oefensessies waar ze de begeleiding volgt met haar stem. De nieuwigheid is er na de eerste keer al af en het contrasteert met de andere composities.
Innocentia is een album dat vooral overtuigt door de zangpartijen. Ze zijn helder, groots en bloedmooi. De begeleiding speelt prachtig op haar in en dit komt voornamelijk door de invloed die Maria op haar eigen muziek heeft. Alleen als muzikaal concept doet het te weinig om bijzonder te worden genoemd. Het is een vermakelijk klassiek en jazz georiënteerd album, maar bovengemiddeld of uniek is het niet.
Gazpacho - Molok Molok is al het negende album van de Noorse progressieve rockband Gazpacho...
Mojo Man - Balls & Horns Terwijl de meeste muziekliefhebbers al druk bezig waren met het terugblikken...