2016-02-12
Na enkele veelbelovende EP’s schreef het viertal Hinds (voorheen bekend als Deers) – soms gescheiden, soms samen, maar altijd thuis – een debuutplaat in minder dan anderhalf jaar. Werp een blik op de albumhoes van die debuutplaat - Leave Me Alone geheten - en je krijgt al direct een vrij accuraat beeld van dit vrouwelijke lo-fi kwartet. Een viertal onverschillige, licht verwilderde Spaanse feestkoppies steekt boven veel te grote faux fashion jaren negentig-shirts uit. Fijne maar niet onopmerkelijke details daarbij: bassiste Ade Martin zet haar mond op een bierfles en de van origine Nederlandse Amber Grimbergen (drums) stelt zich op in een quasi-duckfacepose. Dit is Hinds in een notendop: een energiek feestbandje met een slacker-attitude à la Courtney Barnett en een sound die het beste te koppelen is aan Mac DeMarco. Die duidelijk verwante sound is heel hoorbaar in opener en bandfavoriet ‘Garden’, een heerlijk rammelliedje waarbij op muzikaal gebied imperfectie de norm is en het niet alleen over een feestje bouwen gaat. Sterker nog, de Madridse indierockmeiden delen verschillende prettige en minder prettige ervaringen die met liefde te maken hebben in de twaalf nummers die dit debuut rijk is. Zo kleurt ‘Fat Calmed Kiddos’ met rammelgitaarpartijen weer heerlijk buiten de lijntjes en bezingen Ana García Perote en Carlotta Cosials de frustraties die komen kijken bij een geliefde die vaker dronken dan nuchter is. Een melodisch hoogtepunt wordt al vroeg op het album bereikt in ‘Warts’, een heerlijk onverschillig nummer om mee te bléren en dat iets wegheeft van Palma Violets’ ‘Best Of Friends’.
Er wordt flink wat afgeschreeuwd en gerammeld op Leave Me Alone - ook de Spaanse tongval wordt niet onder stoelen of banken gestoken – maar in ‘Solar Gap’ pakken de hinden het anders aan: een licht weemoedig, maar ontspannen instrumentaal stuk dat een welkome afwisseling, alsmede een brug vormt tussen kant A en kant B. Ook op die tweede helft weet Hinds zelden te vervelen door een goede balans tussen eerder uitgebracht lo-fi werk (‘Bamboo’ en ‘I’ll Be Your Man’), uptempo (‘San Diego’) en downtempo songmateriaal (‘And I Will Send Your Flowers Back’). Toegegeven, het instrumentarium is wat eentonig en het stemgebruik kent weinig afwisseling, maar door scherpe songschrijfkunsten met grammaticale oneffenheden als grootste charme en voldoende variatie in songstijl is Leave Me Alone een album van bovengemiddelde klasse. Een los, direct en prikkelend debuut.
Folly and the Hunter - AwakeWie een bandnaam als Folly And The Hunter hoort, weet direct dat het om een...
.jpg)
Raglans - Raglans Raglans is een Ierse indierockband die zich laat kenmerken door een...