Half Moon Run - Sun Leads Me On Recensie op Podiuminfo

2016-01-19 Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, Half Moon Run is erin geslaagd een uitstekende opvolger te presenteren van Dark Eyes, het debuutalbum uit 2012 met de prachtige hit `Full Circles`.

Na wat interne moeilijkheden, die bijna hadden geleid tot een breuk, kwam begin augustus de eerste single van het nieuwe album Sun Leads On Me uit. Met `Trust` werden de fans in eerste instantie op een verkeerd been gezet. Niet een voortzetting van het warme indiefolkgeluid van Dark Eyes, maar een synth gedreven, bijna psychedelisch klinkend nummer, dat in navolging van Tame Impala’s ‘Let It Happen’ niet op de dansvloer zou misstaan. Bij het uitkomen van het volledige album kon de conclusie echter getrokken worden dat Half Moon Run niet een andere kant is opgegaan, maar ons verblijd heeft met een qua stijlen breed georiënteerde plaat.

Het album opent met een klein liedje voorafgegaan door een intro van een fluit die in de seventies niet had misstaan. De muziek doet de titel ( ‘Warmest Regards’) eer aan, maar tekstueel lijkt het een reflectie op de moeilijke periode die de band gehad heeft voorafgaand aan de release; ”I'm trying to see the bright side, the best way I know - The more I look up, the more I feel alone… and I’m really not sure if I can put things back together like before.

Wat volgt is een aantrekkelijke mix van nummers die qua sfeer, arrangement, instrumentarium en tempo verschillen, maar toch een mooie eenheid vormen, niet in de laatste plaats door de vocale inbreng van zanger Devin Portielje, al dan niet meerstemmig ondersteund door Conner Molander.

De electronica is op het hele album aanwezig, op tracks als ‘Consider Yourselves’ en het al eerdergenoemde ‘Trust’ overduidelijk, op andere nummers wat subtieler. Het middelste gedeelte is echter overwegend akoestisch en wat minder spannend. Maar het komt helemaal goed.

Een verdwaalde piano instrumental van nog geen minuut luidt het opvallend sterke einde van Sun Leads On Me in. De laatste drie tracks vatten de veelzijdigheid van deze plaat goed samen. Om te beginnen het uptempo ‘Devil May Care’, dat klinkt als een lichtvoetige folk traditional en ons verwent met een lekker deuntje. Vervolgens gaan we volledig de andere kant op met ‘The Debt’, waarin vanuit een heel traag tempo met hypnotische ondertoon naar een prachtige uitbarsting wordt gebouwd die na een halve minuut weer tot rust komt. Het al besproken `Trust` sluit het album als een teaser voor de volgende plaat af; we zijn nog lang niet klaar met Half Moon Run!

Recensent:Michiel van den Dorpel Artiest:Half Moon Run Label:Indigo Records