2006-12-28
In 2003 leverde Damien Rice met ‘O’ een debuut af dat insloeg als een bom. Het debuut van de Ierse zanger had iets volkomen unieks: in zijn eentje wist hij op zijn akoestische gitaar oorverdovend intense liedjes te maken, zonder het daarbij in het volume te zoeken. Prijsnummer van het debuut was ‘The blower’s daughter’, dat naderhand nog vaak gebruikt werd in documentaires en films, zoals in de Hollywood productie Closer. Zette je dat liedje op, dan hoorde je om je heen geluiden verstommen en zag je mensen zoeken naar de bron van al dat moois.Nu, drie jaar later, is er dan eindelijk de langverwachte opvolger van het bewierookte debuut, dit keer met de eenvoudige titel ‘9’. Het album werd voorafgegaan door de prachtsingle ‘9 crimes’, dat de boeken in zal gaan als een van de mooiste singles van 2006. De single toont opnieuw de eigengereidheid van de sympathieke Ier. Zo is het niet hij, maar zijn vaste zangpartner Lisa Hannigan die hier het voortouw neemt. De intrigerende clip maakt het plaatje vervolgens helemaal compleet.
Met deze single trapt het album af en word je de bijzondere wereld van Damien Rice ingetrokken. De tweede song, het mooi ingetogen ‘The animals were gone’, voelt ook meteen al vertrouwd aan. Wie anders als Rice weet het gevoel van een liefdesliedje te vangen in weirde zinsneden als “I love your depression, and I love your double chin”? Song nummer drie, ‘Elephant’ klinkt vervolgens als een perfect vervolg op de prijsnummer van het debuut, ‘The blower’s daughter’. De pijn van Rice lijkt bijna voelbaar in de manier waarop hij de uithalen hier echt uit zijn tenen perst. Het daaropvolgende ‘Rootless tree’ voelt daarna als een ware bevrijding, met zijn uitbundige “Fuck you!” refrein. En zo ben je nog niet eens op de helft van het album, en weet je al dat ‘9’ de hooggespannen verwachtingen helemaal waarmaakt.
‘9’ is in zijn geheel veelzijdiger dan het debuut. In de bijgaande bio verklaart Rice ook, dat hij de liedjes van dit album vaker schreef met de band in zijn achterhoofd. Los van het eerder genoemde ‘Rootless tree’ levert dit onder andere het intense, PJ Harvey-achtige ‘Me, my yoke & I’ op. Ook weer zo’n typische song waarop Rice heel wat demonen lijkt te willen uitdrijven. Daar tegenover staat dat Rice nog nooit zo Iers heeft geklonken als het folky ‘Coconut skins’. En ook deze pet staat hem meer dan goed.
Eigenlijk kleeft er aan ‘9’ een klein nadeel: het is moeilijker om een prijsnummer te noemen. Voor de één zal het de single ‘9 crimes’ zijn, de ander zal het uitbundige ‘Rootless tree’ noemen. Eén ding is zeker: Damien Rice heeft met ‘9’ één van de platen van het jaar afgeleverd.
Grayson Capps - Wail & RideDe liefhebber van de rootsmuziek had met de soundtrack in de film ‘A Love...
Private Universe - Private Universe Het Belgische Private Universe timmert al een tijdje aan de weg. De band...