De insteek van het soort jazz dat Albare maakt, is ook het gevaar. Meerdere nummers van Only Human sprankelen en herbergen technische passages, maar scherpe randjes zijn er nauwelijks te ontwaren. Vooral de nummers waarin de gitarist en zijn bandgenoten een laag tempo hanteren, stellen teleur. Het titelnummer komt bijvoorbeeld maar niet op gang. De vele herhalingen maken het een lange zit.
Hoewel Albare zich in de verste verte niet kan meten met de giganten van de jazz, is zijn spel verzorgd. In ‘Lonely Planet’ zoekt hij het verrassend in het lage register. Het is een fraai vervolg op de opening van het nummer, waarin pianist Axel Tosca Laugart en bassist Yunior Terry elkaar feilloos weten te vinden. Hun samenspel in het motiefje vormt één van de betere momenten van het album. Tosca Laugart imponeert overigens vaker. Na Albare’s fraaie klanken in ‘Lonely Planet’ toont hij zijn vingervlugheid. Dat hij het ook beheerst om op de juiste momenten niet te spelen, laat hij in ‘FunkChue’ horen.
De veelal aan latin jazz ontleende percussie geeft enkele nummers een opzwepend karakter. Het verschil met de rustige momenten van het album is echter te groot. Albare schrijft niet de melodieën die het gemis van een swingend ritme kunnen opvangen. Het dynamische ‘Round Trip’ doet beseffen dat de afwisseling tussen rustige en speelse passages in te veel andere nummers ontbreekt. De gedachte achter Only Human is mooi, het resultaat minder.
Lori Lieberman - Ready For The StormJe mag dan al gezegend zijn met 64 jaar op de teller, en al jaren actief in...
Ian Fisher - Nero Hoewel Ian Fisher wel degelijk geboren en opgegroeid is op een boerderij in...