2015-12-21
De Fransman Jean-Michel Jarre was in de jaren zeventig één van de pioniers op het gebied van synthesizermuziek, tezamen met bands als Kraftwerk en Tangerine Dream. Hij scoorde enorme hits met ‘Oxygène’ en ‘Équinoxe’, heeft een groot aantal gigantische openluchtconcerten op zijn naam staan en was de eerste westerse artiest die in China optrad na de Culturele Revolutie. Electronica 1: The Time Machine is zijn eerste studioalbum sinds 2007. Voor Electronica 1: The Time Machine zocht Jarre de samenwerking met artiesten die hem in zijn veertigjarige carrière hebben geïnspireerd, dan wel die in de afgelopen decennia een toonaangevende rol hebben gespeeld in de elektronische muziek en die volgens Jarre over dezelfde muzikale DNA beschikken. Doordat alle artiesten instemden met het verzoek, was er genoeg materiaal voor een tweeluik. Dit eerste deel bevat zestien nummers, waaraan vijftien artiesten meewerkten, waaronder Armin van Buuren, Moby, Air, Gesaffelstein, M83, Pete Townshend, Tangerine Dream, Massive Attack en Boys Noize. Oud Depeche Mode bandlid Vince Clarke, die de enige artiest op de plaat is uit de jaren tachtig, tekende voor twee nummers.
Dat de hiervoor genoemde artiesten inderdaad over dezelfde muzikale DNA beschikken, blijkt duidelijk uit de hoge kwaliteit van de nummers. Het lijkt alsof de samenwerking het beste uit Jarre en zijn partners naar boven haalt, waarbij ieders invloed duidelijk hoorbaar is. Ongetwijfeld heeft het feit dat Jarre met alle artiesten fysiek in de studio heeft gezeten om de nummers samen te componeren en op te nemen, bijgedragen aan een optimale synthese. Enkele van de hoogtepunten zijn het krachtige ‘Automatic Part 1 en ‘Part 2‘ met Vince Clarke, het energieke en opzwepende ‘Immortals‘ met Fuck Buttons, het donkere ‘Conquistador‘ met Gesaffelstein en de dancetrack ‘Stardust‘ met onze eigen Armin van Buuren. De meest bijzondere samenwerkingen zijn met de Chinese klassieke pianist Lang Lang en met oud Who-gitarist Pete Townshend. Dat laatste samenwerkingsverband leverde de meest spannende en stevige rockende track ‘Travelator part 2’ op. Het minst geslaagde nummer is ‘If…!’ met Little Boots, dat als een te eenvoudig popliedje klinkt.
Zoals vaak met elektronische muziek, vormen de teksten een ondergeschikte rol. Op het album is dan ook geen duidelijke rode draad aanwezig, zoals dat op voorganger Téo & Téa wel het geval was.
Electronica 1: The Time Machine is een waar meesterwerk, waarmee Jarre zich schaart in een inmiddels behoorlijke rij van 65-plussers die in een later stadium van hun carrière nogmaals aantonen waarom zij tot de muzikale top behoren. Nu maar hopen dat het snel lente is, want dan verschijnt het tweede deel van het album.
.jpg)
Here We Go Magic - Be SmallNa het zeer goed ontvangen A Different Ship uit 2012 ontvlogen...
.jpg)
Anathema - A Sort Of Homecoming Het is fantastisch om te zien dat een band als Anathema haar geluid maar...