2016-03-18
Het jonge Deense vijftal Go Go Berlin heeft zichzelf in de nasleep van het goed ontvangen New Gold sinds 2013 comfortabel weten te nestelen in het livecircuit. De reputatie van ‘te gekke live band’ is een prettige stempel voor iedere band ter wereld. Veel festivals, veel spelen. Opvallend veel in Duitsland vooral, maar een groter deel van de wereld werd ook aangedaan. En met succes dus. Het debuutalbum van de mannen mocht dan bol staan van de korte hoeken en semi-rammelende rock-clichés. ”I’m a bad motherfucker, you can see it in my eyes. I’m a bad motherfucker … the devil in disquise”. Iemand? Je hoorde wel meteen aan alles dat deze club ambities heeft. Voornamelijk de productie verraadt een zeker potentie. Dat dit zichzelf ook nog eens vertaald op het podium lijdt gelukkig anno 2016 nog steeds tot opengaande deuren.Denk Kasabian. En Kings of Leon. Denk vooral Kensington (de stem van zanger Christian Vium is nagenoeg identiek aan die van Eloi Youssef). Denk eigenlijk gewoon alle grote (zeg maar Larger than life) bands en Go Go Berlin heeft er iets van weg. Het maakt tot een zeer toegankelijk geluid en zeer behapbare rock-deuntjes die het ongetwijfeld goed zullen doen tijdens een aanstellerige pose op een willekeurig podium in Europa. Toch is de conclusie redelijk snel te trekken. Deze jongens gaan voor hoge ogen, en dat doen ze door zoveel mogelijk open deuren in te trappen op toch al gebaande paden. Dat ze links en rechts proberen de boel wat op te leuken met elektronica of Led Zeppelin-achtige symfonische stukken maakt dit eigenlijk alleen maar erger.
Nogmaals, de herkenningsfactor speelt een cruciale rol op Electric Lives. Deze maakt dat de groove over gehele linie lekker dik klinkt en voelt. Het dwingt zo nu en dan zelfs tot instemmend meeknikken op de zorgvuldige uitgekiende tempo’s. Met vlagen catchy genoeg voor voldoende airplay op de radio en zo nu en dan een ballad voor de nodige rustpunten op de set-list. Het conceptuele denken druipt werkelijk van het album af. En niet echt op de goede manier. Het concept lijkt namelijk vooral heel goed luisteren naar wat een band-coach/producer te melden heeft zodat we zo snel mogelijk in hele grote zalen mogen spelen.
Lekker bandje, lekker plaatje. Helaas al een miljoen keer gehoord. En beter.
.jpg)
CETI - Brutus SyndromeWe moesten toch echt twee keer kijken, maar het stond er echt. In gebrekkig...
.jpg)
Paul Verschuur - Een Nieuw Begin De uit het Brabantse Oss afkomstige Paul Verschuur maakt van zijn hart geen...