2016-02-09
Er was eens een band genaamd Eloah die besloot een album te maken wat de luisteraar mee op reis zou nemen naar de planeet Zargo. Zo heet het laatste album van de Oostenrijkse groep dan ook: Planet Zargo. Deze plaat neemt je mee op verkenningstocht naar alle grenzen van de rockmuziek en er soms zelfs overheen. Daarmee heeft Eloah (wat overigens Hebreeuws voor God is) een meer dan prima prog-rock plaat gemaakt. Echter, de plaat van ‘First Contact’ tot aan ‘The Glint’ luisteren zal je ruim meer dan een uur kosten en het was niet alleen de tijdsduur ten goede gekomen als er een aantal nummers minder op hadden gestaan.Het allereerste echte nummer op de CD is: ‘Planet Zargo’, dit zet een vrolijke mix van rock, disco en electro neer en is een mooi begin van de reis. Gevoelsmatig wordt die reis echter niet gelijk vervolgd in het tweede nummer, maar pas in het derde. Hoe fijn ‘Batida De Coração’ ook in de oren klinkt, de hele ruimtereis-achtige sfeer die zo goed geschapen wordt in de titeltrack verdwijnt volledig. Dit is jammer aangezien de band met het derde nummer deze sfeer weer wel oppakt en dit proces zich over het hele album blijft herhalen, het is hierdoor moeilijk de plaat als één geheel te zien.
Dat op het album enkele muzikaal fantastische stukken staan is niet te ontkennen. De tiende track: ‘Ommanipadmehum’ (een Tibetaanse mantra) is een minimalistisch meesterwerk van Latijnse zang, orgel en zo nu en dan een gitaar of drumstel. Dit nummer laat zien hoe goed klassieke muziek, die je bijna kerkelijk zou noemen, samen kan gaan met rock. Deze combinatie is niet helemaal nieuw, maar Eloah weet het wel zo te brengen dat deze combi totaal anders klinkt dan bij andere bands.
Het album in één woord samenvatten is ten eerste haast onmogelijk, maar als het dan toch zou moeten zouden we uitkomen bij: wow. Hier en daar had de plaat echt beter gekund, denk aan de volgorde van de nummers of het aantal hiervan. Ook verkent de band onmiskenbaar vele stijlen op deze plaat: klassiek, Zuid-Amerikaans, rock enzovoort. Deze worden allemaal goed opgenomen in de eigen nummers en geven de luisteraar werkelijk een gevoel dat hij/zij op een reis is. Wat echter te wensen overlaat zijn de stukjes rap in een aantal nummers, en dan vooral de uitspraak van het Engels hierin, dit is misschien het genre waar Eloah zich voorlopig nog niet aan moet wagen. De prog-space-rock-achtige kern van de plaat is echter zeer goed en daarvan horen we dus graag nog meer geluiden vanaf de planeet Zargo in de toekomst!
.jpg)
Danny Bryant - Blood MoneyDe vijver der bluesmuzikanten lijkt onuitputtelijk. Al enige tijd drijft daar...
.jpg)
Stranded Horse - Luxe Stranded Horse , de band die in teken staat van het West-Afrikaanse...