Skunk Anansie - Anarchytecture Recensie op Podiuminfo

2016-07-23 Het laatste album van Skunk Anansie is dat niet al lang uit? Januari toch? Klopt. Waarom zou ik dan nog een recensie willen lezen? In eerste instantie omdat Skunk Anansie de afgelopen twee maanden op Pinkpop en Concert At Sea liet zien dat de shows van de Britse band nog altijd energiek en krachtig zijn. Dat niet alleen het oude materiaal uit de hoogtijdagen, maar ook het nieuwe(re) materiaal en laatste wapenfeit Anarchytecture live als een huis staat.

De reacties op diezelfde concerten en Anarchytecture schoten bij uw recensent aardig in het verkeerde keelgat. Een band als Skunk Anansie wordt door de schrijvende pers iets te gemakkelijk weggezet als een jaren `90 bandje dat in de reservetijd van zijn bestaan is beland. Een terugkerend fenomeen in de muziekindustrie. Niet zo gek ook als je bedenkt dat als je vandaag een album uit brengt, hij gisteren eigenlijk al oud is. Er is geen tijd meer voor verdieping, dus moet kort en bondig worden voorgekauwd wat de luisteraar kan verwachten. Dus prop je een band in een weinigzeggend hokje. Maar goed, Skunk Anansie is na de comeback doorgegaan met waar het goed in is. Het maken van meeslepende ballads en stevige rocktracks met een flinke dosis emotie en dramatiek. Dat is ook een beknopte beschrijving, maar dan zonder een artiest weg te zetten als achterhaald.

Dat de band er nog steeds toe doet bleek uit de kritieken op comebackplaat Wonderlustre, het akoestische livealbum en in mindere maten Black Traffic. Verwacht van Anarchytecture geen andere ingeslagen route, maar het vertrouwde geluid. Hoewel als je opener en single ‘Love Someone Else’ hoort, doet de electro, die hier en daar wel vaker voorbij kwam je even vrezen. De feel blijft desondanks rock. Het is hoe dan ook een lekkere dansbare track, die schreeuwt om een remix. Toch blijft het meeste materiaal verschoond van deze dominante electrosound.

Met de sterke rocktracks ‘Beauty Is Your Curse’ en ‘That Sinking Feeling’ heeft de band weer een paar goede rocksongs afgeleverd. De ballads, zoals ‘Death To The Lovers’, mogen er in al hun meeslependheid zijn. Zo is ook ‘Without You’ erg sterk. Typisch zo`n track waar de stem van Skin alle ruimte krijgt en de drums in het refrein lekker stuwend zijn. Het is echter een buitenbeentje dat de show steelt. ‘We Are The Flames’ loopt over van gif en vinnigheid. Dit alles gevormd door een drumroffel, scheurende gitaarklanken en de duivelse zang van Skin. Het doet in mindere mate denken aan het venijnige van ‘Charlie Big Potato’. Daarnaast valt ‘In The Backroom’ op, dat als discostamper in de stijl van ‘I Was Made For Loving You’ stiekem in je hoofd gaat zitten. Het te gemakkelijke ‘Bullets’ vormt het enige minpuntje.

Zo levert Skunk Anansie met Anarchytecture een album af dat niet misstaat tussen het voorgaande werk, ook niet uit de zogenaamde hoogtijdagen. Als je vanaf de jaren `90 zo’n constant niveau weet te halen, zou je daar credits voor moeten geven in plaats van een band weg te zetten als een leuk, maar gepasseerd station.

Recensent:Ruud de Zwart Artiest:Skunk Anansie Label:Cooking Vinyl Records