2007-02-07
Het Noorse Tristania timmert al een ruim aantal jaren aan de weg. Vanaf Widow’s Weeds (1998) en Beyond the Veil (1999) verwerft de band een grote schare fans, en wordt ook tot de top van de huidige gothic metal gerekend. Morten Veland, die het leeuwendeel van de muziek op zijn rekening schreef, verlaat na het tweede album de band, om zijn eigen Sirenia op te richten. Niet iedereen is gelukkig met de stijlverandering die Tristania inmiddels heeft ondergaan, en ik vermoed dat de veranderingen die Illumination teweeg brengt ook niet door iedereen gewaardeerd zullen worden.Wat al snel opvalt bij het beluisteren van de nieuwe plaat, is dat ie voor het grootste gedeelte gruntloos is. De vertrokken Kjetil Ingebrethsen wordt hier en daar vervangen door Samael’s Vorph, maar over het algemeen zul je enkel cleane vocalen aantreffen. Naast de uitstekende en warme productie en de wat meer melodieuzere inslag, is dit een factor die ervoor zorgt dat de band een stuk toegankelijker wordt na het bijna progressieve Ashes. Dit wil niet zeggen dat de variatie, waar Tristania altijd bekend om heeft gestaan, verloren is gegaan. Opener ‘Mercyside’ laat horen dat er nog steeds stevige muziek gemaakt wordt, terwijl een track als ‘Destination Departure’ een wel heel erg fragiele Vibeke Stene naar voren brengt.
Tristania is aan het veranderen, zonder dat het haar eigen gezicht aan het verliezen is. Een betere evolutie kun je je niet wensen voor een band, me dunkt. Het explosieve van Ashes heeft plaats gemaakt voor het mystieke Illumination. Alleen de hoes al verraadt dat de laatste een stuk warmer van kleur is. De melancholische zang van Østen Bergøy complementeert erg mooi met de soprano van Vibeke Stene.
Al met al ben ik erg te spreken over Tristania’s laatste werk. Het is een goed geheel geworden met instrumenten die elkaar aanvullen, zonder een leidende rol te kiezen. Ook de kwaliteit van de nummers zelf ligt op één lijn, met hier (’Open Ground’) en daar (’Sacrilege’) een uitspringer. Verder is de band vrij subtiel, wat mijns inziens iets is waar veel (female fronted) gothic metal bands van tegenwoordig toch iets van kunnen leren. De muziek is toegankelijk, maar blijft afwisselend en complex genoeg om lang interessant te blijven. Wat mij betreft bewijst Tristania wederom geen eendagsvlieg te zijn, maar een veelzijdige band die op de juiste manier verder evolueert, ook zonder Morten Veland.
Pain Of Salvation - Scarsick Scarsick is de titel van het nieuwe album van Pain of Salvation . De...
Skinny Puppy - Mythmaker Drie jaar na het meesterwerk ‘The Greater Wrong of the Right’ komt het...