Verspreid over veertien nummers krijgt hij hulp van verscheidene artiesten. Aangevuld met vocale bijdragen van John Legend, Mary J. Blidge en CeeLo Green is Rick Ross de man die duidelijk hulp in de refreinen nodig heeft. Rick Ross is een rapper die goed een verhaal kan vertellen. Meer dan een simpele beat heeft hij daar niet bij nodig . Opener ‘Free Enterprise’ staat gelijk als een huis. John Legend zorgt voor de afwisseling met een emotioneel refrein.
Ross heeft een relaxed gevoel tijdens het rappen. Het is moeilijk om je voor te stellen hoe Ross agresiever wordt in zijn raps. Qua stijl lijkt hij veel op Nas, maar tijdens de samenwerking van beide ‘One Of Us’ hoor je gelijk hoe Nas de spanning beter weet op te voeren. Rick Ross is soms gewoon te rustig. Daar komt nog bij dat het album geen enkele uitschieter in de beats en/of refreinen kent. De enige uitzondering is ‘Ghostwriter’ waar Rick Ross als een klein jochie loopt te schreeuwen dat het eenzaam is aan de top. In het algemeen glijden de ritmes en refreinen nietszeggend langs je heen.
Rick Ross doet met Black Market denken aan de aardige tante die op het verjaardagsfeest maar niet op houdt met praten. In het begin volg je de verhalen prima, maar op een gegeven moment lijkt alles op elkaar. Met een tien jarig jubileum in de hiphop wereld krijg je het idee dat Rick Ross moeite heeft met het vinden van aansluiting. Samen met hedendaags toptalent Future levert hij aan het einde van Black Market nog een verrassend hoogtepunt af. Op ‘D.O.P.E.’ laten beide horen hoe je wel boeiend over de drugs kan rappen. Wellicht zijn samenwerkingen met goede zangers en zangeressen gewoon niet meer van deze tijd. Ross lijkt meer uit zichzelf te halen in samenwerking met andere rappers.
Remy van Kesteren - Tomorrow Eyes Remy van Kesteren begon zijn carrière al op zeer jonge leeftijd. Op zijn...
G-Eazy - When It's Dark Out Rapper G-Eazy wordt vaak de James Dean van de hiphop genoemd. Altijd...