2016-03-21
”Now that we’ve heard the gospel, we want the christening. They’re hunting for infadels. Welcome to the tender maze”. Niet zomaar een zin uit het wonderschone openingsnummer van de nieuwe plaat van Get Well Soon. Gebracht met het kenmerkende warme stemgeluid van zanger en boegbeeld Konstantin Gropper, schudden de Duitsers in één strofe een zeer rake poëtische samenvatting van een van de meest veel omvattende thema’s in de kunst uit de mouw. De liefde. Maar dan wel graag van kop tot staart. Van de zalvende nieuwsgierigheid naar someone newtot de grote roze kern van een heftige verliefdheid. Van de kalmte en het veilige vertrouwde tot het onvermijdelijke smoren van al die mooie herinneringen en alles wat daar tussen ligt. En vervolgens het grote terugkijken op die hele fase. Om het vervolgens allemaal gewoon nog een keer te doen.Prettig is dat het de band ongelofelijk makkelijk lijkt af te gaan om zulke grote thema’s te verpakken in ogenschijnlijke luchtige structuren. Alsof ze zich realiseren dat het onderwerp liefde al voldoende gewicht in de schaal legt blijft de muziek op Love, zeker voor Get Well Soon begrippen, opvallend poppy. Zo zou de melodie van ‘It’s A Catalogue’ probleemloos op een willekeurig Belle and Sebastian album passen. Terwijl nummers als ‘Eulogy’ of ‘Young Count Falls For Nurse’ prima vergeleken kunnen worden met het alternatieve melodieuze van The Smiths of de dansbare kant van Roxy Music.
Dat het iets groteske ‘It’s love’ wel heel erg veel op Elbow’s ‘Leaders Of The Free World’ leunt mag de pret nauwelijks drukken. Zeker als dit ‘smetje‘, voor zover daar al sprake van zou zijn, wordt weggepoetst met het prachtige akoestische Cohen-esque ‘33’. Een vlekkeloze observatie van iemand die voor zijn neus een geliefde allerlei kansen ziet missen om het simpele feit dat het leven zich er net wat te luidruchtig tegenaan bemoeit.
Perfecte afsluiter ‘It’s A Fog’, waar het outro maar blijft voortborduren op een kabbelend pianothemaatje wat identiek blijft terwijl de rest er omheen maar groter en groter wordt zonder echt tot een climax te komen. En dan: Boem. Net zo abrupt als liefde soms door je eigen vingers glipt terwijl je er bij staat en ernaar kijkt ben je op het eind. En is er, gelukkig, nog steeds geen sprake van een cirkel die rond is.
Achteraf is het maar weinigen gegund om een heel album zo bewust te baseren op de grootste emotie die we kennen zonder in clichés te vervallen. Maar dit ‘Love’ staat qua thematiek, dramatiek en uitvoering op eenzame hoogte. Het is jammer dat de band in de wat obscuurdere kringen beweegt. Anders had niemand het gek gevonden als je zou roepen dat Love zomaar het Blood On The Tracks van dit decennium zou kunnen worden genoemd.
.jpg)
De Staat - -O-Eind vorig jaar had De Staat opeens een internethit met de bijzondere...
Dylan LeBlanc - Cautionary Tale Dylan LeBlanc komt recht uit de moerassen van Schreveport, Louisiana (voor...