2016-02-11
Op 10 januari jl. overleed David Bowie. Zijn overlijden kwam als een grote schok, want slechts weinigen wisten dat hij al geruime tijd ernstig ziek was. Bovendien had Bowie twee dagen voor zijn overlijden, op zijn 69ste verjaardag, nog een nieuw album uitgebracht. En ook was er kort daarvoor nog een musical van zijn hand in première gegaan. Inmiddels is de ergste schok voorbij en beginnen we te wennen aan het feit dat een van de grootsten uit de popmuziek er niet meer is. En aan het idee dat Blackstar zijn laatste album is. Voor het maken van Blackstar werkte Bowie samen met een geheel nieuwe band. Ergens in 2014 zag hij in een New Yorkse jazzclub een kwartet optreden waarvan hij zo onder de indruk was dat hij ze korte tijd later uitnodigde in de studio waar hij ook The Next Day opnam. Daar werkten ze samen met Bowies vaste producer Tony Visconti aan de zeven tracks die nu samen Blackstar vormen. Daarnaast werkte ook James Murphy (LCD Soundsystem) mee aan twee tracks op het album.
Bowie werkt dus samen met een jazzcombo, maar is Blackstar daarmee ook een jazzplaat geworden? Eigenlijk niet. Natuurlijk zijn er veel jazzinvloeden aanwezig en speelt de saxofoon van Donny McCaslin een belangrijke rol, maar daarnaast zijn er ook andere invloeden te horen. Zo horen we veel elektronische ritmes en verder gewoon pop en rock. Blackstar is hierdoor toch bovenal een popplaat geworden.
Dit komt natuurlijk ook door de songwriterskwaliteiten van Bowie, die de soms best experimentele muziek toch steeds weer in sterke songs weet te vatten. Een mooi voorbeeld hiervan is ‘Sue (Or In A Season Of Crime)’, een nieuwe versie van het nummer dat ook al op de compilatie Nothing Has Changed stond. Hierin gaat de band bij vlagen behoorlijk de experimentele kant op, maar toch blijft het ook gewoon een liedje. Hetzelfde geldt voor ‘’Tis A Pity She Was A Whore’, dat in het verlengde ligt van ‘Sue’.
Een ander hoogtepunt is de bijna tien minuten durende titeltrack die het album opent. Deze song bestaat uit verschillende passages, maar ademt toch vooral een zeer melancholieke sfeer. Dit geldt ook voor ‘Lazarus’, waarin we achteraf allerlei aanwijzingen voor Bowies naderende dood kunnen horen, en voor ‘I Can’t Give Everything Away’.
Waar Bowies vorige album The Next Day vooral qua artwork en in de teksten sterk refereerde aan zijn zogenaamde “Berlijnse Periode”, ademt Blackstar vooral de sfeer van die fase uit Bowies carrière. Ook toen wist hij experimentele muziek in een toegankelijk jasje te vatten. En net als toen levert dit ontzettend goede muziek op. Het blijft klote dat David Bowie er niet meer is, maar hij heeft ons wel een mooi afscheidscadeau gegeven: een album dat zich kan meten met zijn beste werk uit de jaren ’70.
Various - De Jeugd, VertegenwoordigdDoorgeslagen belhamels zijn ze al even niet meer, maar zo af en toe slagen de...
.jpg)
Tosk - Blue City Zelf noemen ze bands als Talking Heads, Grandaddy, The War On Drugs en “zo’n...