2016-03-20
Bruce Springsteen. Steven Van Zandt. Jon Bon Jovi. Zomaar wat namen die opduiken in de discografie van Southside Johnny & The Asbury Jukes, die desondanks eind jaren zeventig net niet wist door te breken. Op zich niet zo vreemd, want het waren Springsteen en met name diens gitarist Van Zandt die Southside Johnny van zijn beste materiaal voorzagen. Nadat Van Zandt na het derde album (en onbetwiste aanrader) Hearts Of Stone besloot om zich fulltime op de E Street Band te gaan richten bleek dat Southside Johnny zelf een stuk minder getalenteerd was als het om het schrijven van nummers ging. Dat wist hij echter altijd goed te maken met een flinke dosis drive en enthousiasme. Maar hoe staan de zaken er inmiddels veertig jaar en heel wat geflopte albums later voor?Soultime! heet de nieuwe plaat en die titel dekt de lading uitstekend. Begeleidingsband The Asbury Jukes bestond altijd al onder andere uit een flink aantal blazers en twee toetsenisten, maar die bleven altijd wat op de achtergrond. Dat is verleden tijd en die keuze pakt uitstekend uit. Het swingt doordat het tempo bijna onveranderd hoog blijft en de blazers je mee de muziek in sleuren. Stel je een door Charles Bradley gezongen versie van Springsteen’s ‘Tenth Avenue Freeze-Out’ voor en je hebt uitstekend vergelijkingsmateriaal. Gelukkig staan ook de langzamere nummers als een huis door de subtiele instrumentatie: met name ‘Words Fail Me’ is prachtig.
Sowieso is er voldoende variatie te vinden op Soultime!: zo horen we fijne solo’s van zowel saxofoon (‘All I Can Do’) als trompet (‘Don’t Waste My Time’) en is er naast een tweede zanger ook een typisch soulkoortje ingehuurd. Verrassend zijn de uiteenlopende drumpatronen, die van doorsnee rock via jazz en soul uiteindelijk zelfs naar tribale ritmes (‘Walking On A Thin Line’) leiden. Ze houden de plaat fris en bieden tevens de blazers en toetsen de ruimte om het geheel mooi in te kleuren.
Een lichte tegenvaller zijn de teksten, die recht uit het hart maar bij vlagen wel erg simpel zijn. Dat past weliswaar goed bij het genre, maar het is typerend dat het instrumentale ‘Klank’ het beste nummer op de plaat is. Jammer is ook dat er tegen het einde van de plaat wat nummers staan waaraan wat meer gesleuteld had mogen worden, van het wat overgeproduceerde ‘I’m Not That Lonely’ tot het juist te weinig ingekleurde ‘The Heart Always Knows’. Het mag de pret echter niet drukken want Soultime! is een dijk van een plaat die niet misstaan had als Daptone release. Een absolute aanrader voor soulliefhebbers.
-6.jpg)
Sia - This Is ActingDe Australische Sia Furler heeft al een hele carrière achter de rug. Op...
.jpg)
Massive Attack - Ritual Spirit Spanning, daar ontbrak het een beetje aan op Heligoland , het alweer zes...