Met de gitaar voornamelijk achter slot en grendel werkt Dan Sartain er in een ruim half uur acht nummers doorheen. Pas op het vierde nummer, toepasselijk ‘Black Party’ genoemd, barst het feestje enigszins los. Maar het feestje op Century Plaza is meer een funeral party. De nummers waar het album mee opent zijn allemaal trage songs, vooral ‘Cabrini Green’ is een moeilijk door te komen track.
Nadat op ‘Back Party’ het tempo is opgeschroefd, blijft het bij ‘Sinking in The Shallow End’ toch weer bij borrelen aan het oppervlak. Als op ‘First Bloods’ dan eindelijk de elektrische gitaar komt bovendrijven is dat heel leuk, maar eigenlijk ook te laat. De vurige gitaarsolo laat horen wat Sartain kan en je vraagt je dan vooral af waarom hij dit virtuoze geluid niet wat vaker toepast.
Zo blijft Century Plaza ondanks enkele positieve momenten een erg vlakke plaat. Hier komt de korte speelduur eigenlijk goed van pas. De albumhoes toont Sartain gehuld in schaduwen, maar met deze plaat zal de artiest uit Alabama zich niet van die schaduw ontdoen. Daarvoor onderbelicht hij zijn eigen muziek te veel. Hij laat in een te korte tijd te weinig overtuiging horen, daarom valt Century Plaza in zijn geheel flink tegen.
Conrad Keely - Original Machines Original Machines is het eerste muzikale uitstapje van de Engelse zanger...
Matty Charles & Katie Rose - Catching Arrows Voortdurend optredend in een handvol lokale pubs in New York en gepaard met...