2016-03-19
Is The Is Are is een plaat zonder slecht nummer die van ons drie sterren krijgt. Zo, dat is er uit. Ruim drieënhalf jaar heeft Zachary Cole Smith namelijk geschaafd aan de altijd lastige tweede en in die tijd heeft hij duidelijk niet stilgezeten: Is The Is Are telt namelijk liefst zeventien nummers en duurt ruim een uur. En daar wringt de schoen.Even een stapje terug. DIIV dus, de band achter Oshin (2012), een van de meest verfrissende albums in het dreampopgenre. Denk gelaagde gitaarmuren, deinende bas en drums, en zang die in het geheel wat verzuipt. Op Is The Is Are zijn al deze elementen aanwezig, maar duidelijk is ook dat de band in de tussentijd meer inspiratie heeft opgedaan. Met name de eighties (gothic rock, noise rock) en vroege nineties (shoegaze) hebben duidelijk overuren gemaakt in de CD-speler van Smith.
Typerend daarvoor is ‘Blue Boredom (Sky’s Song)’, dat een regelrechte kopie is van het vroege Sonic Youth werk. Gelukkig verliest de band verder nergens de eigen identiteit uit het oog. De net als op Oshin fantastische gitaarpartijen alleen al zijn een reden om dit album op te zetten: simpel om te spelen maar bijna altijd in de roos. Ook de catchy, melodische zang die onder de gitaarmuren begraven ligt is een absoluut pluspunt.
Als we die twee onderdelen weg halen blijft er echter te weinig over. Waar de baslijntjes je nog wel eens doen opveren, moeten de drumpartijen echt oersaai zijn geweest om in te spelen. Omdat er op die manier ruimte wordt gecreëerd voor het uitstekende gitaargeweld is de ritmesectie weliswaar functioneel, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Grootste probleem van Is The Is Are is echter de speelduur. De veelvuldige herhaling die inherent is aan het genre leent zich simpelweg niet voor een album van een dik uur. De band probeert wel afwisseling aan te brengen, maar slaagt daar te weinig in. Zo horen we eigenlijk pas in de sterke afsluiter ‘Waste Of Breath’ de variatie in tempo die halverwege de plaat zeer welkom was geweest. Daarnaast zijn lang niet alle zeventien nummers even geslaagd. Vaak is dan nog wel er een sterk gitaarriedeltje aanwezig dat het geheel overeind houdt, maar als dat ontbreekt kabbelen de nummers vrij doelloos richting einde. Ook half uitgewerkte ideeën als ‘(Fuck)’ en ‘(Napa)’ houden het geheel vooral op. De plaat is bovendien matig in balans, met bijna alle topnummers in het begin.
Al met al is de tweede van DIIV een overambitieuze plaat waarvan een stuk of zeven nummers geschrapt hadden mogen worden of op een EP terecht hadden moeten komen. Ondanks het bij vlagen fantastische gitaarwerk en een aantal zeer sterke tracks (‘Out Of Mind’, ‘Under The Sun’, ‘Dust’) is Is The Is Are als album dan ook slechts half geslaagd.
.jpg)
Jennylee - Right On Jennylee , de niet bijzonder creatieve artiestennaam van de wel bijzonder...
.jpg)
Motorpsycho - Here Be Monsters Geen zware gitaarriffs of aanzwellende drums openen de nieuwe plaat van...