Gert-Paul trapt af met het rommelige ‘My Direction’. Opvallend is de gitaarriff die hij aan het begin al inzet. Het doet denken aan een garagerockgroep uit de jaren ’60. Het is aandoenlijk, maar biedt vrij weinig. De productie is rommelig en voorspelbaar. De opvolgende tracks kabbelen wat voort en op ‘In Each Other’s Way’ is een hoogtepuntje te horen. De zwoele rocktrack wordt aan het einde tot een discotrack gedoopt en het resultaat is verrassend goed. Helaas duurt dit maar kort. De song ‘I Often Wonder’ is een poging tot een ballad, maar is te slaapverwekkend om indruk te maken. Instrumentatie genoeg, toch blijft het een verloren zaak.
Zoals eerder gezegd is GP Solo een moeilijk te beoordelen plaat. Het is een muzikant die na alle jaren een poging doet om zijn eigen successen samen te vatten. Met alle gevolgen van dien. Helaas betekent dit dat de gemiddelde luisteraar geen boodschap heeft aan deze schijf. Echter er is zeker plezier te beleven aan GP Solo alleen het is te kortstondig om echt effect te hebben. Het meest interessante blijft de voorkant het album. Wat doet die afgeraffelde knuffel op de voorkant? Het lijkt wel een voorbeeld van de kwaliteit van het album. Een ongeraffineerd album dat ergens toch iets losmaakt.
Cam Penner - Sex & PoliticsMuziek maken over in wat voor een ingewikkelde wereld we eigenlijk leven;...
Contra Contra - Wrakjuweel Het viertal van ContraContra maakt een mix van poëzie en punk. De band die...