2016-03-01
Naast zanger van het ondertussen tot Noorse cultband verheven Madrugada wist Sivert Høyem ook een aardige solocarrière op te bouwen. Na de onverwachte dood van gitarist Robert Burås in 2007 viel Madrugada helaas uit elkaar. Bassist Frode Jacobsen zette zijn muzikale carrière een paar jaar later voort met de band Kitchie Kitchie Ki Me O, terwijl Høyem de tijd nam om zich volledig op zijn solocarrière te werpen.Lioness is dan ook alweer het zesde album wat de Noorse zanger uitbrengt onder zijn eigen naam. En Lioness is ook gelijk de minste van die zes. Høyem verandert ieder album wel een klein beetje van richting, maar helaas is die richting de laatste twee releases toch iets te veel naar de standaard song toegetrokken. Waar hij op albums als Long Slow Distance en Moonlanding nog graag het experiment opzocht en zich niet liet inperken door bekende popstructuren, lijkt hij tegenwoordig te gaan voor misschien een grotere bekendheid door middel van compensatie.
Dat is jammer, want hij was juist zo goed in wat hij deed. Zijn stem wordt omschreven al kastanje bruin, en wat daar mee bedoeld wordt valt eigenlijk alleen te begrijpen als je hem hoort zingen. In de tijd van Madrugada werd hij nog wel eens de Noorse Nick Cave genoemd, en ook dat is een vrij accurate omschrijving. Gelukkig is hij zijn charme en stem nog lang niet kwijt. Dus ook op Lioness valt er nog wel wat te genieten, maar voor de luisteraar die hem al wat langer volgt is het geen hoogtepunt.
Opener ‘Sleepwalking Man’ doet nog denken aan het oudere werk en is in dat opzicht ook gelijk de sterkste track van het album. Nummers als ‘Lioness,’ ‘My Thieving Heart’ of ‘The Boss Bossa Nova’ zijn eigenlijk prima poprocknummers met een ietwat donker randje. Helaas mist het allemaal net de mysterie die de zanger juist zo kenmerkte.
Het is dat Høyem zo’n herkenbare en unieke stem heeft, anders had Lioness makkelijk een album kunnen zijn van een gemiddelde poprockband die graag ook een beetje duister wil lijken. Het is allemaal best OK, maar als je weet waar deze man toe in staat is valt het toch wel echt heel erg tegen. Zijn beste albums maakte hij onder invloed van de dood van zijn oude vriend en gitarist Robert Burås en de dood van zijn vader. Nu hoopt ondergetekende niet dat hij snel weer zulk leed mee zal maken, maar het lijkt er helaas wel op dat hij nu eenmaal muzikaal floreert in tragische tijden. Wat op zichzelf al vrij tragisch is. Misschien moet hij daar de volgende keer iets mee doen.
Cool Moon - Earth Is A SpaceshipPoëtische teksten, subtiele vocals en heerlijk dromerige muziek, dat kenmerkt...
.jpg)
Rocket 75 - Let`s Dance Rocket 75 is een trio dat de thuisbasis in de Brabantse hoofdstad Den Bosch...