2016-03-03
Je kijkt als recensent uit naar de releases van de groten der aarde. Meer nog kijkt ondergetekende uit naar releases van artiesten waar hij eerder een hele goede plaat van heeft gerecenseerd. Zo`n release is de nieuwe van The Rhythm Junks, want Beaten Borders krijgt nog altijd speeltijd en heeft niet aan kracht heeft ingeboet.De heren gaan op It Takes A While verder waar ze op Beaten Borders zijn gebleven. Waar ‘Offline Land’, opener van die plaat, over de leegte van de digitale snelweg ging, gaan we met opener ‘Headphone City’ een soortgelijke thematiek in, al klinkt het wel onheilspellender. Volgens bassist Jasper Hautekiet moet die koptelefoon niet letterlijk worden genomen, toch gaat het uiteindelijk over de eigen wereldjes waarin het gros van de bevolking tegenwoordig bivakkeert.
Muzikaal gezien creëert het trio, met een groovende mengeling van pop, rock, blues en jazz, een sound die een sfeer oproept die bij de luisteraar onder de huid kruipt. Alsof je je op een braakliggend terrein waant waar een ijzige wind zijn gang gaat en je gedachten zich meester van je maken. Het blijft bijzonder dat een trio in staat is om zo`n spannende sound te creëren. Hoewel Steven de Bruyn zichzelf nooit als zanger zag, vormt zijn melancholische zang, naast zijn eigenzinnige spel op de mondharmonica, hierin een belangrijke factor. Een goede zanger hoeft nu eenmaal geen goddelijk stem te hebben om zijn boodschap over te brengen. Dat geldt overigens ook voor Hautekiet die met zijn lage stem de songs een extra laag geeft.
Muzikaal staat het wederom bol van de creativiteit. Luister maar eens naar het mondharmonicaspel op ‘How Long Does It Take?’, de speelse drums op ‘The Game Is Up’ of het prominente baswerk op het grootse ‘Calling Masala’. De heren zijn niet alleen handig op harmonica, bas en drum, blijkt wel uit de ruime vertegenwoordiging van percussie en synthesizer. Daarbij maakt Steven de Bruyn net zo gemakkelijk gebruik van kalimba, omnichord of een kaossilator. De liedjes op It Takes A While krijgen daardoor body en diepte. En dan te bedenken dat de titeltrack ook in akoestische vorm (AB sessies) overeind blijft. Sterker nog, stiekem is hij zelfs mooier.
Toch overtreft het album zijn voorganger niet. Dat zit hem in het gegeven dat veel van de liedjes wat weg hebben van wat we op Beaten Borders hoorden. Met een van de sterkste songs van de plaat, ‘Try To Listen’ heeft het album eigenlijk maar een track die net zo pakkend is als ‘Checking In’. Het zou een sterke single zijn, maar er werd gekozen voor het ietwat melige ‘Why Would I Worry?’, dat gelukkig na een paar luisterbeurten toch weet te beklijven.
Hoewel It Takes A While ietsje achter blijft op zijn voorganger, levert het trio een sterke plaat af die getuigt van spelplezier, inventiviteit en een uniek geluid. Het is verbazingwekkend dat alleen het Drents Museum de heren in Nederland uitnodigde. Programmeurs van Motel Mozaique en North Sea Jazz opgelet, The Rhythm Junks is typisch zo`n band die niet op je festival misstaat.
.jpg)
Headspace - All That You Fear Is GoneDamian Wilson is een bezig baasje. Zo zie je hem de podia met Threshold...
.jpg)
The Cat Empire - Rising With The Sun In oktober zette The Cat Empire met hun mix van pop, jazz, soul, ska en...