2016-05-16
Frappant, eigenzinnig en ergens een beetje ongerieflijk: Person A, de nieuwe plaat van Edward Sharpe & The Magnetic Zeros is weer één grote prettig gestoorde bende. Toch verschilt het album aanzienlijk van zijn voorgangers. Het afscheid van zangeres Jade Castrinos lijkt op elk niveau impact te hebben, van stijl en melodie tot tekst en thematiek. Edward Sharpe & The Magnetic Zeros lijken altijd bestaan te hebben voor hun live optredens, daar was op elke voorgaande plaat eigenlijk geen ontkomen aan. Zowel Here, het debuutalbum van de band, als het self-titled album, waren platen waarbij je ergens diep van binnen wist dat je op deze muziek moest swingen in de concerthal, niet op en neer deinen in je bureaustoel. Person A doet het helemaal anders, en voelt niet langer als het soort muziek dat alleen voor een groot publiek tot zijn recht komt. Het album is wat ingetogener, kent een zelfreflectieve thematiek en heeft bij lange na niet de energie die we voorheen van de band gewend waren.
Enerzijds krast dat een kanttekening door die bij elk voorgaand album aanwezig was, namelijk dat de muziek toch niet volledig tot haar recht kwam als het thuis op de bank geluisterd werd. Anderzijds wordt er met een fundamentele kwaliteit van de band gerotzooid, op een manier die lang niet iedereen op prijs zal stellen. Maar of je het waardeert of niet, het valt moeilijk te ontkennen dat ze ook met deze nieuwe weg wederom hun uiterste best doen om er een succesvolle plaat van te maken.
Teruggetrokken, ingetogen, somber. Het zijn stijlen waar we gedurende dit album mee moeten leren leven, en pas als we dat gedaan hebben kunnen we Person A prijzen voor wat het wel is: een eigenzinnige en unieke plaat vol interessante experimenten. De ene werkt, de andere faalt, maar uiteindelijk staat er weer een prachtig muzikaal avontuurtje voor ons klaar. De warme jazzy openingstrack ‘Hot Coals’ loopt over in de wat ongerieflijke en onwennige sound van ‘Uncomfortable’ (een passendere tekst dan “Uncomfortable, you got to get uncomfortable!” had niet gekozen kunnen worden). Dit ongerief staat in contrast met de daaropvolgende lieflijke gitaardeuntjes van ‘Somewhere’ en de meanderende pianoriedeltjes van ‘Wake Up The Sun’. En zo gaat het album alle kanten op, maar altijd binnen de ingetogen lijntjes en nooit met de energie die altijd het primaire kenmerk voor de band was. Jazz zorgt voor een terugkerend motief, wat samen met de kenmerkende folkpopsound van de band voor een interessante samensmelting zorgt.
Lang niet iedereen zal Person A kunnen waarderen. Dit album is niet wat we van de band gewend zijn, en mist juist die kenmerkende stijl die Edward Sharpe & The Magnetic Zeros tot zo’n unieke band maakte. Desalniettemin blijft de plaat een spannend muzikaal avontuur met een toffe blend van folkpop en jazz, en een paar uitstekende nummers. Het loslaten van definiërende kenmerken en het uitwijken naar nieuwe stijlen en sounds kan een band zelden kwalijk genomen worden: toch is het hopen dat de band hun upbeat energie in het vervolg weer zullen herpakken. Die vrolijke, speelse stijl is en blijft de band eigen.
.jpg)
AAPNOOTMIES - AAPNOOTMIESHet eerste album van de merkwaardige genoemde band AAPNOOTMIES gaat om jou....
.jpg)
Various - God Don`t Never Change - The Songs Of Blind Willie... Blind Willie Johnson is een artiest die nog wel introductie behoeft, terwijl...