2016-05-01
Dat je als tweetal zonder problemen een rockband overeind kunt houden, bewijzen formaties als The The Black Keys , Royal Blood en in het verleden The White Stripes. Het uit Noord-Ierland afkomstige tweetal The Bonnevilles zal de nodige inspiratie dan ook ongetwijfeld uit deze bands hebben gehaald. Na hun oprichting in 2009 volgden al snel twee albums: Good Suits And Fightin’ Boots uit 2010 en Folk Art & the Death Of Electric Jesus uit 2011. Vooral laatstgenoemde werd rijkelijk beloond met goede recensies, maar tot een grote doorbraak leidde dat vooralsnog niet. De band besloot zich vooral te focussen op liveoptredens in Europa en een enkel uitstapje naar de Verenigde Staten. Hun derde langspeelplaat liet lang op zich wachten, maar kunnen we nu eindelijk verwelkomen. Arrow Pierce My Heart leert ons vooral dat The Bonnevilles de ongepolijste en rauwe sound nog allerminst verloren is.Die genoemde sound is dan ook precies wat je als luisteraar drie kwartier lang in je gezicht gesmeten krijgt. Het zwaarlijvige gitaargeluid van zanger Andrew McGibbon is dan ook een essentieel onderdeel in een formule die nummers als ‘No Law In Lurgan’ en ‘My Dark Heart’ tot een ijzersterke opening maken van Arrow Pierce My Heart. De bezielende manier van zingen sluit bovendien naadloos aan op het muzikale gedeelte. Met ‘The Whiskey Lingers’ neemt het tweetal wat gas terug, maar levert het vrijwel niets aan bluesy rauwheid in en dat valt te prijzen. Daarnaast komt het gevoel opborrelen dat deze songs in een live-setting ongetwijfeld op een extra dimensie kunnen rekenen, en dat smaakt uiteraard naar meer.
Maar dan gebeurt er iets dat een band als The Bonnevilles wel vaker overkomt. De aandacht van de luisteraar blijkt op een studioalbum eens te meer verdomd lastig vast te houden. De songs lijken te worden opgeslokt in het overheersende geluid van de band. En dat is jammer, zeker gezien het feit dat pareltjes als ‘I’ve Come Too Far For Love To Die’ en ‘I Dreamt Of The Dead’ door die reden ietwat verborgen blijven. Enige afwisseling was in dit geval meer dan gewenst t, al doet het tweetal nog wel een (nauwelijks geslaagde) poging met het instrumentale en door gefluit ondersteunde ‘Erotica Laguna Lurgana’.
De discrepantie tussen een studioplaat en een liveoptreden bij een blues-act als The Bonnevilles blijft met Arrow Pierce My Heart onverminderd voortbestaan. De vraag is of een vergelijking tussen deze twee factoren überhaupt een eerlijke strijd genoemd kan worden. Bovendien blijft het gevoel overheersen of er na al die jaren niet iets meer in het vat had gezeten dan deze laatste plaat, die met een ijzersterk begin en onopvallend einde grotendeels uit balans is. Desalniettemin is The Bonnevilles een band die we vooralsnog niet zullen afschrijven. De ‘Black-Keys-formule’ is er, maar dient simpelweg nog wat bijgeslepen te worden.
.jpg)
Luther Dickinson - Blues &Ballads Luther Dickinson is vooral bekend als gitarist van de blues- en rock ’n...
Walter Salas-Humara - Work: Part One Halverwege de jaren tachtig, toen voornamelijk elektronica de Amerikaanse...