2016-04-19
Dat we bij psychedelica niet alleen meer hoeven te denken aan de jaren '70 en bands als Pink Floyd is al langere tijd duidelijk, want tegenwoordig is er nog steeds sprake van een prachtig kleurenpalet aan psychedelische bands met voor ieder wat wils. Zo ook Wall Of Death, al doet de naam in eerste instantie een heel andere muziekstijl vermoeden, waarschijnlijk moeten we niet denken aan het bekende metalfenomeen, maar aan de oude circusact waarbij met een motor tegen de wanden van een houten kuil aangereden werd. Wall of Death is een trio uit Parijs dat sinds 2010 muziek maakt en al vrij snel een belangrijke positie in de Europese ‘postpsychedelic rock’ scene uit ging maken. Op hun nieuwe album Loveland horen we veel invloeden van andere bands: Muse, Blue Oyster Cult, Pink Floyd, de Beatles en vele anderen, en dat kan soms ten koste gaan van de luisterervaring. Zo kan het zijn dat je tijdens het luisteren van een nummer jezelf afvraagt van welke band je deze sound kent, of op welk liedje dit riffje lijkt. Dit alles is jammer, omdat dit afleidt van de tien daadwerkelijk goede nummers die Wall of Death voor dit album heeft geschreven. Het is dan ook aan te raden om zo snel mogelijk die gedachten overboord te gooien en vooral te luisteren naar de Franse heren zelf. Dan hoor je bijvoorbeeld dat het eerste nummer, de titeltrack, en fantastische balans is tussen zang en muziek: geen van beiden overheerst. Het orgel dat door het hele nummer te horen is geeft een klassieke sound aan het geheel en maakt het zeer prettig om te luisteren.
Dan is er nog ‘Chainless Man’, het één na laatste nummer van de plaat wat toch wel enigszins afwijkt van wat er verder op het album te horen is. De sound ligt dichter bij rock, met uitzondering van de bridge, die weer doet denken aan de rest van de tracks. Hier is dus precies het omgekeerde aan de hand als bij de rest van de nummers, waar vaak in de bridge een knipoog wordt gegeven naar de rock.
Al met al is het een indrukwekkend werk dat hier door de heren is neergezet. De originaliteit van de sound en de riffjes laat soms nog een klein beetje te wensen over, wat helaas afdoet aan de prestatie van de band. Dat terzijde geschoven heeft de band nog steeds wel een prachtig album gemaakt dat niets onder hoeft te doen voor de overige releases in de psychedelische scene.
.jpg)
Yndi Halda - Under Summer Yndi Halda ? Die band die in 2005 met Enjoy Eternal Bliss een van de...
.jpg)
Roo Panes - Paperweights Van de eerste tonen van zowel de gitaar als Roo Panes ’ stem, spitsen je...