2016-05-30
Klassiek aandoende muziek als een kruising tussen ‘Carmina Burana ‘ van Carl Orff en ‘Boléro’ van Marice Ravel, dat is het nogal ongewone begin van Dust van The Enid. Na drie minuten gaat het eerste stuk van het album, ‘Born In The Fire’, via koorzang over in ‘Les Miserables’-achtige musicalzang. The Enid is duidelijk geen alledaags gezelschap, maar om je album zo te beginnen is verrassend en gedurfd.The Enid is een Engels progrockgezelschap dat al in 1974 is geformeerd door toetsenist Robert John Godfrey, de enige constante in het regelmatig van personeel wisselende gezelschap. Godfrey kreeg in de jaren zeventig ook enige bekendheid doordat hij de Engelse progrockband Barclay James Harvest op weg heeft geholpen met zijn composities.
The Enid moest het in het begin van haar tegen de klassieke muziek aan schurkende, vaak geheel instrumentale, muziek hebben. Echte bekendheid viel Godfrey en zijn band nooit ten deel, hoe mooi zijn neoklassieke composities soms ook waren. Tussen 1999 en 2007 heeft The Enid geen platen gemaakt en leek het project definitief ten einde gekomen. Inmiddels is de groep weer opgericht en heeft Godfrey de wijsheid gehad om zijn klassiek getinte composities aan te vullen met een zanger in de persoon van Joe Payne, die met zijn flexibele stem de muziek naar een hoger plan tilt. Doordat daarnaast, sinds de heroprichting, veelal met dezelfde muzikanten wordt samengewerkt kunnen we inmiddels spreken over een heuse progrockband. Een bijzondere dat wel.
Dust is het zeventiende studioalbum van The Enid en komt op het eerste gehoor wat hoogdravend over door dat stormachtige begin. De tweede en derde track, ‘Someone Shall Rise’ en ‘Monsters’ zijn wat dromerig en worden gedragen door de zang van Payne. De nummers lijken in opbouw wat op elkaar, al eindigt eerstgenoemde song bombastisch met koortjes en een compleet orkest. Opvallend zijn de regelmatig opduikende Queen-achtige koortjes die de soepele stem van Payne gedurende de hele plaat begeleiden. Dat Payne gelijk maar even als de nieuwe Freddy Mercury wordt uitgeroepen is overigens schromelijk overdreven, al kan de man wel heel goed zingen.
‘1000 Stars’ begint als een modern klassiek stuk, maar een jazzy ritme zorgt er na een paar minuten voor dat de song compleet verandert. De wisselwerking tussen de uitbarstingen en de rustige stukken maken dat dit dynamische nummer er uitspringt. Het hier op volgende ‘When The World Is Full’ heeft ook weer die zelfde rustige opbouw, terwijl daarna het vlotte ‘Trophy’ weer enigszins uit het musicalvaatje tapt. Afsluiter ‘Heavy Heart’ heeft zowaar nog wat poppy elektronica voor ons in petto, wat natuurlijk best apart is wanneer je dit afzet tegen de rest van de plaat.
Dust is in alle opzichten een bijzondere plaat. De manier zoals Godfrey klassiek, musical, pop, en bombastische rock in elkaar laat versmelten is bijzonder knap, al komt het soms ook flink kitscherig over, maar het zal genoeg liefhebbers bekoren.
.jpg)
Rideau - Rideau “Find yourself a quite place to relax. Now close your eyes, take a long deep...
.jpg)
The Voodoo Fix - In Deep De Californische heren van The Voodoo Fix waren zeker van hun zaak, om hun...