2016-04-14
In de lijn van Sights & Sounds van frontman Andrew Neufeld van Comeback Kid, heeft ook frontman Poli Correia van de Portugese hardcoreband Devil In Me zich op een andere uitlaatklep gestort. Uiteraard eentje die een stuk zuiniger is op zijn stem, want hoe goed je het ook wil doen, schreeuwen gaat ooit toch eens je stem kosten. Zijn band Sam Alone & The Gravediggers is echter meer dan een ‘stripped-down’ versie van Devil In Me. Het is er eentje die volledig op zichzelf staat en zich kan meten met The Gaslight Anthem en Chuck Ragan. Bruce Springsteen is ook een invloed die er dik overheen gegoten is, maar het spreekt voor zich dat ‘The Boss’ op eenzame, onbereikbare hoogte staat. Zo is Poli al vanaf 2008 bezig met zijn grafgravers en hebben ze nu met Tougher Than Leather album nummer drie op zak. Hoewel Devil In Me en Sam Alone beiden totaal anders klinken, is de boodschap voor de creatieve uitlaten hetzelfde: een positieve houding behouden tijdens het uiten van de frustratie omtrent het sociale onrecht in de wereld en er voor gaan om de wereld een betere plaats te maken. Beide bands staan op zichzelf, maar wat bij allebei te bespeuren is, is het gegeven dat er veel gekeken wordt naar hoe de grotere bands het doen. Natuurlijk sijpelt Bruce Springsteen door, ongeacht op wat voor manier je ook akoestische folkrock brengt, maar op dezelfde manier druipt Madball er bij Devil In Me van af. Iedere songstructuur en iedere cliché wordt ter harte genomen en geheel eigen gemaakt door Poli. Wat dan overigens niet geheel toevallig is dat gitarist Pedro Matos ook in allebei de bands speelt.
Het valt te stellen dat er absoluut betere bands te vinden zijn in plaats van de eerder genoemde bands, maar waar Poli in uit blinkt is de passie en energie die hij er in steekt. Met zijn muziek vertelt hij hartelijke verhalen over de gewone mens waar iedereen zich in kan vinden: het alledaagse opgroeien, met zijn alledaagse worstelingen en alledaagse helden. Het is niet voor niets dat zijn gitaar ‘Working Class Rifle’ genoemd heeft. Hiermee vuurt hij in totaal elf liedjes op ons af die in direct contact staat met zijn hart.
‘Believers And Renegades’ is als opener een wat vreemde keuze, maar het maakt meteen duidelijk waar ze voor staan. Poli heeft een sterke emotionele snik in zijn stem die te vergelijken is met die van Brain Fallon van The Gaslight Anthem. Hierover gesproken, ‘Another Mile’ heeft erg veel weg van ‘Old White Lincoln’ van die band. Kortom, ben je er op uit om eens iets anders te horen in de stijl van The Gaslight Anthem, maar niet The Gaslight Anthem zelf, dan is Tougher Than Leather van Sam Alone & The Gravediggers perfect. Het is al duizend keer beter gedaan, maar de hartstocht en liefde voor muziek van Poli is datgene wat dit op eigen benen laat staan.
.jpg)
Oceans Of Slumber - WinterHoewel female fronted metal geheel ingeburgerd is binnen het van oudsher door...
.jpg)
Miasmal - Tides Of Omniscience Tja, je zou de recensie van de ondergetekende een kleine twee jaar geleden...