2016-05-07
Hoewel female fronted metal geheel ingeburgerd is binnen het van oudsher door mannen gedomineerde metalen wereldje zijn er nog steeds niet veel dames die vooraan op het podium bij een doommetalorkestje staan, al begint daar nu ook de kentering op te treden. Een van de betere bands in het genre is Oceans Of Slumber. Je hoeft maar één keer naar Winter, het tweede album van de Texanen, te luisteren om de klasse te onderkennen. We horen op Winter uitermate spannende doommetal vermengt met deathmetal, sludge, postrock en zelfs bluesrock. Maar boven dit alles is het de waanzinnige stem van Cammie Gilbert die de muziek naar een hoger plan trekt. Haar donkere weemoedige en krachtige stem maakt van Winter een buitenaardse luisterervaring. Een zwak moment is, ondanks de speelduur van zestig minuten, op het hele album niet te vinden. In de rustiger doomstukken, zoals de eerste minuten van opener ’Winter’, doet de band soms denken aan het Noorse Left Hand Solution, maar soms ook aan het Duitse Flowing Tears. Bands die helaas een beetje vergeten zijn, maar die ook ooit dit soort klasse albums maakten.
Naast de waanzinnige stem van Gilbert horen we ook de andere bandleden regelmatig meezingen en grunten. Het is een mooie toevoeging waardoor de muziek switch tussen prachtige verstilde stukken en knoestige volbloed doommetal, doorspekt met sludgy stukken en postrock. In ‘Winter’ zit wat dat betreft alles wat de band bijzonder maakt, het begint rustig en groeit uit tot een keihard doomnummer en zelfs een stukje blastbeat is even te horen.’Devout’ is zelfs nog wat heftiger en hier en daar even razendsnel. Maar de zalvende stem van Gilbert lijkt vooral te zeggen: “Rustig maar, alles komt goed”. Dat hierna een cover van The Moody Blues (‘Nights In White Satin’) volgt zegt heel veel over de ruimdenkendheid van de band. Oceans Of Slumber doet dit heel respectvol.
Tussen de lange tracks staat ook een viertal nummers van rond de twee minuten. Een van deze is ‘Lullaby’ een folky akoestische song die prachtig gezongen wordt door Gilbert, die hier ongeveer klinkt als Kari Rueslatten. De andere stukjes zijn vooral instrumentale intermezzo’s, die veel rust creëren tussen de intensieve composities. Verder wordt prachtige droefheid in songs als ‘Sunlight’ en het hemelse ‘…This Road’ afgewisseld door het wat vlottere ‘Suffer The last Bridge’ en het hardste nummer van de plaat; ‘Apologue’ waarin er flink van leer getrokken wordt. Heel bijzonder is de afsluiter ‘Grace’, een klassiek aandoend instrumentaal pianostuk dat nog maar eens duidelijk maakt dat Oceans Of Slumber zich niet in een hokje laat plaatsen.
Wat een geweldige plaat is Winter. Werkelijk alles klopt, die prachtige stem van Gilbert en de Goddelijke melodieën maken er een onvergetelijke luisterervaring van. Het jaar is nog vrij vers, maar deze plaat gaat heel hoog eindigen in de jaarlijst van ondergetekende, dat is zeker. Dit moet je gehoord hebben.
.jpg)
Patriarch - Rage Of GodsWanneer je Rage Of Gods van Patriarch voor de eerste keer aanzet krijg je...
.jpg)
Sam Alone and the Gravediggers - Tougher Than Leather In de lijn van Sights & Sounds van frontman Andrew Neufeld van Comeback...