Dyscordia - Words In Ruin Recensie op Podiuminfo

2016-05-02 Werd uw recensent al vrolijk van Twin Symbiosis, de vorige plaat van Dyscordia, daar werd de glimlach bij het beluisteren van Words In Ruin bijna nog groter. Allemachtig, wat komt er allemaal weer op je af wanneer je het tweede album van de Belgen beluistert. De muziek dendert tussen powermetal, deathmetal, progmetal en soms zelfs folkmetal. Iedere andere band zou daar een ondoordringbare brij van maken. Zo niet Dyscordia, zij weten de sferen en stijlen in strakke banen te leiden om daar vervolgens een aantal smeuïge songs van te brouwen die allemaal in het grote geheel passen. Het is daarbij prettig dat de band weer in dezelfde samenstelling de studio in kon en ook dat de Zweedse producer Jens Bogren weer garant staat voor het superieure geluid.

Ook ditmaal neigt de band naar de stijl van bands als Amorphis en Soilwork, maar ook Sonata Arctica is nooit ver weg. Sterker nog, de bonustrack ‘My Land’ is een Sonata Arctica cover die de band opnam voor een tribute album voor de Finse band. Kortom Dyscordia weet waar de mosterd gehaald moet worden, maar verpakt dit in een wel heel erg mooi potje.
Waar te beginnen bij het beschrijven van dit meesterwerk. Er over schijven is bij voorbaat gedoemd te mislukken. Dit moet je gewoon tot je nemen en blijven herhalen, herhalen en herhalen. Allereerst is daar de stem van Piet Overstijns die krachtig kan klinken in de hardere stukken, maar heel zacht waar nodig. Dat heet doseren. Daarnaast ligt de grunt van Stefan Segers prettig in het gehoor. Verder zijn de riffs vet, is de ritmetandem zo strak als een eendenreet en worden de mooiste melodieën aan ons toevertrouwd.

Ditmaal is er niet gekozen voor een concept, maar handelen de teksten over verhalen uit het leven gegrepen. Dat de band daarbij optimistisch in het leven staat blijkt wel uit de tekst van ’A Perfect Day’; ”Another day, another sun is rising (..) come out and play, and all the colors are so bright, so this must be a perfect day”. En dat allemaal op de tonen van een snel en afwisselend powermetal nummer in Helloween stijl.

Na het intro opent het album met het prachtige melodieuze, en van een strakke riff voorziene, ‘Harlequin’s Grief’ dat je aan je stoel kluistert. Het weergaloze ‘Bail Me Out’ is het zwaarste nummer op de plaat, niet in het minst door het log doorploegende groovende tempo en de gemene grunt van Stefan Segers. Wat luchtiger wordt het in het akoestische Ayreon-achtige ‘Sacred Soil Of Souls’ en ook het begin van ‘The Masquerade’ kent een zekere luchtigheid. De factor progrock wordt met het bijna acht minuten durende epische ‘Words Of Fortune’ ook nog eens ruimschoots bedeeld.

De populariteit van Dyscordia zal met dit album nog een stuk groter worden. Deze band kan met een gerust hart de vaandeldrager van de Belgsiche metalscene worden genoemd. Superlatieven schieten te kort bij het beluisteren van Words In Ruin. Hier kun je geen genoeg van krijgen.

Recensent:Jan Didden Artiest:Dyscordia Label:Suburban