2007-02-01
Daryll-Ann was ooit één van de meest bejubelde gitaarbands van Nederland. In 2004 kwam er een einde aan deze band. Het was een tijdje stil rond de afzonderlijke bandleden. In 2006 doorbreekt frontman Jelle Paulusma de stilte met zijn solodebuut Here We Are en nu is het de beurt aan het andere brein achter Daryll-Ann, Anne Soldaat. Onder de naam Do-The-Undo, debuteert Anne Soldaat met een gelijknamig album.Opener ‘Son Of A Gun’ laat meteen de pretenties horen. Lekker in het gehoor liggende popliedjes, met pakkende melodieën, die je als luisteraar soms maar moeilijk uit het hoofd kunt krijgen. Voor het herkenbare stemgeluid van Soldaat is een prominente rol weggelegd op dit album. Zijn stem straalt een soort relaxte rust uit, nooit springt hij uit de band en altijd weet hij volledige controle te houden over hetgeen hij doet. Het resultaat; 15 uitgebalanceerde liedjes, die ook bijzonder veel doen denken aan zijn oude band. Ook in bijna alle nummers van Do-The-Undo is er een hoofdrol voor de gitaar weggelegd, toch gaat de vergelijking met zijn oude band niet overal op. Op sommige nummers blijkt Soldaat een vrolijkere noot te raken, dan dat Daryll-Ann ooit gedaan heeft.
Waar Paulusma op zijn debuut de enigszins experimentele en singer/songwriter kant op ging, kiest Anne Soldaat ervoor om trouw te blijven aan de oude succesformule van Daryll-Ann. Tja, voor allebei valt wat te zeggen, wat het debuut van Do-The-Undo in ieder geval wel duidelijk maakt is dat ook het geluid van Daryll-Ann toentertijd voor een belangrijk deel bepaalt werd door Soldaat. Het probleem van dit album zit hem een beetje in de eenvormigheid van de nummers. Het zijn allemaal goede nummers, maar de gezapigheid komt hier en daar enigszins om de hoek kijken. Het is nooit echt opwindend en het doet je als luisteraar niet uit je stoel opveren.
Zoals gezegd zijn het stuk voor stuk goede popliedjes, die bewijzen dat Soldaat het ambacht van songsmid nog altijd goed beheerst. Maar het ontbreekt soms aan afwisseling. Ondanks dit gegeven springen er een paar nummers uit qua simpele schoonheid. ‘I Know Now’ en ook ‘A House Is Not A home’ zijn hier mooie voorbeelden van. Kleine ingetogen liedjes waarin in het laatste nummer een steelguitar op de achtergrond vraagt voor aandacht. In het eerst genoemde nummer zingt Soldaat: “What we learned before, goes out the door”. Dat lijkt me in het geval van Soldaat niet helemaal waar. Hij laat juist horen dat hetgeen hij in het verleden bij Daryll-Ann deed nog steeds werkt.
Blackstrap - Steal My Horses and RumHet Zweedse Blackstrap bestaat sinds 1996 en levert met Steal my horses and...
Destine - A Dozen Dreams A Dozen Dreams bevat vijf – en geen twaalf zoals je wellicht zal denken –...